Аляксандр Дзмітрыевіч Балашоў

Аляксандр Дзмітрыевіч Балашоў (13 (24) ліпеня 1770, Масква — 8 (20) мая 1837, Кранштат) — рускі дзяржаўны дзеяч, генерал-ад’ютант (1809). У 1804—1807 маскоўскі, у 1808—1809 пецярбургскі обер-паліцмайстар, у 1809—1810 пецярбургскі ваенны губернатар. У 1810—1812 і ў 1819 — міністр паліцыі. У 1810 — член Дзяржаўнага Савета.

Аляксандр Дзмітрыевіч Балашоў
Партрэт Аляксандра Дзмітрыевіча Балашова працы Джорджа Доу. Ваенная галерэя Зімовага палаца, Дзяржаўны Эрмітаж (Санкт-Пецярбург)
3-і міністр паліцыі 15 (27) кастрычніка 1819 — 4 (16) лістапада 1819
Папярэднік	Сяргей Кузьміч Вязміцінаў
Пераемнік	няма
1-ы міністр паліцыі 25 ліпеня (6 жніўня) 1810 — 28 сакавіка (9 красавіка) 1812
Папярэднік	няма
Пераемнік	Сяргей Кузьміч Вязміцінаў
21-ы Санкт-Пецярбургскі генерал-губернатар 2 (14) лютага 1809 — 28 сакавіка (9 красавіка) 1812
Папярэднік	Дзмітрый Іванавіч Лабачоў-Растоўскі
Пераемнік	Міхаіл Андрэевіч Міларадавіч
Нараджэнне	13 (24) ліпеня 1770 Масква, Маскоўская губерня, Расійская імперыя
Смерць	8 (20) мая 1837 (66 гадоў) Кранштат, Санкт-Пецярбургская губерня, Расійская імперыя
Месца пахавання	Шапкі[d]
Род	Балашовы
Бацька	Дзмітрый Іванавіч Балашоў
Маці	Матрона Іванаўна Чапліна
Жонка	Наталля Антыпатраўна Канаўніціна (памерла ў 1806 годзе), Кацярына Пятроўна Бекетава (1779—1823)
Дзеці	сыны: Дзмітрый, Пётр, Аляксандр, Іван дачка: Ганна
Адукацыя	Пажаскі корпус
Дзейнасць	суддзя, палітык
Ваенная служба
Гады службы	1791—1834
Прыналежнасць	Расійская імперыя
Званне	генерал ад інфантэрыі
Бітвы	Напалеонаўскія войны
Узнагароды	Ордэн Святога Аляксандра Неўскага Ордэн Святога Уладзіміра I ступені Ордэн Святога Уладзіміра III ступені Ордэн Святога Георгія IV ступені Ордэн Святой Ганны I ступені з дыяментамі Ордэн Святой Ганны III ступені Медалі: Замежныя: Ордэн Чырвонага арла 1-й ступені Ордэн Цэрынгенскага льва Кавалер Ваеннага ордэна Максіміліяна Іосіфа (Баварыя)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Пачаў службу ў лейб-гвардыі Ізмайлаўскім палку, але з-за адсутнасці сродкаў перавёўся ў армію; у 1799 годзе быў прызначаны камендантам Омска; у наступным годзе выключаны са службы, але неўзабаве прызначаны рэвельскім ваенным губернатарам. Прабыўшы нядоўга ў адстаўцы, Балашоў быў прызначаны маскоўскім обер-паліцмайстарам, затым генерал-крыгскамісарам, пецярбургскім ваенным губернатарам, сленам Дзяржаўнага Савета і міністрам паліцыі (1810).

Перад Айчыннай вайной 1812 г. ён суправаджаў імператара Аляксандра ў Вільню і даставіў Напалеону пісьмо цара. Існуе легенда, што на пытанне Напалеона: «якая бліжэйшая дарога ў Маскву ?», ён адказаў: «па якой Карл XII ішоў на Палтаву». З 1816 года Балашоў быў «па асобаму даручэнню» у свіце гасудара, а з 1819 года па 1828 год быў генерал-губернатарам Арлоўскай, Тульскай, Разанскай, Тамбоўскай і Варонежскай губерніяў.