Блюма Вульфаўна Зейгарнік
Блю́ма Вульфаўна Зейга́рнік (народжаная Герштэйн; ням.: Bluma Zeigarnik; 27 кастрычніка (9 лістапада) 1901, Прэнай — 24 лютага 1988, Масква) — савецкі псіхолаг, заснавальніца савецкай патапсіхалогіі .
Блюма Вульфаўна Зейгарнік | |
---|---|
руск.: Блю́ма Ву́льфовна Зейга́рник | |
Дата нараджэння | 9 лістапада 1900[1] |
Месца нараджэння |
|
Дата смерці | 24 лютага 1988 (87 гадоў) |
Месца смерці | |
Грамадзянства | |
Род дзейнасці | псіхолаг, выкладчыца ўніверсітэта, псіхіятр |
Навуковая сфера | псіхалогія |
Месца працы | |
Навуковая ступень | доктар псіхалагічных навук |
Альма-матар | |
Навуковы кіраўнік | Курт Левін |
Узнагароды | |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Шырока вядомы вынік дыпломнай працы Зэйгарнік, выкананай пад кіраўніцтвам Курта Левіна ў Берлінскім універсітэце і якая стала адным з краевугольных камянёў гештальт-псіхалогіі, дзе яна паказала, што незавершаныя дзеянні запамінаюцца лепш, чым завершаныя («эфект Зейгарнік»). З 1931 года працавала ў псіханеўралагічнай клініцы Усесаюзнага інстытута эксперыментальнай медыцыны ў супрацоўніцтве з Л. С. Выгоцкім.
Адна са стваральнікаў факультэта псіхалогіі МДУ, кафедры нейра- і патапсіхалогіі. Вялікі ўклад Блюмы Зейгарнік у распрацоўку псіхалагічных праблем быў ацэнены Амерыканскай псіхалагічнай асацыяцыяй, якая прысудзіла ёй прэмію імя Курта Левіна (1983). У СССР ёй была прысуджана Прэмія імя М. В. Ламаносава I ступені (1978).