Жуль Жазеф Лефеўр

Жуль Жазеф Лефеўр (фр.: Jules Joseph Lefebvre; 14 сакавіка 1834, Турнэ — 24 лютага 1912, Парыж) — французскі салонны мастак XIX стагоддзя, які спецыялізаваўся на маляванні прыгожых дзяўчын.

Жуль Жазеф Лефеўр
Jules Joseph Lefebvre
Імя пры нараджэнні	фр.: Jules Joseph Lefebvre
Дата нараджэння	14 сакавіка 1834(1834-03-14)
Месца нараджэння	Турнан-ан-Бры[d], дэпартамент Сена і Марна, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя
Дата смерці	24 лютага 1912(1912-02-24) (77 гадоў)
Месца смерці	rue La Bruyère[d], IX акруга Парыжа або Парыж, дэпартамент Сена, Францыя
Месца пахавання	могілкі Манмартр
Грамадзянства	Францыя
Род дзейнасці	мастак
Месца працы	Нацыянальная вышэйшая школа прыгожых мастацтваў
Жанр	партрэт, гістарычны жывапіс і ню
Вучоба	Нацыянальная вышэйшая школа прыгожых мастацтваў (1861) Французская акадэмія ў Рыме (1866)
Мастацкі кірунак	акадэмізм
Уплыў	Леон Канье[d] і Жан Франсіс Абюртэн[d]
Уплыў на	Elizabeth Jane Gardner[d], Georges Rochegrosse[d], Amélie Beaury-Saurel[d], Paul Émile Chabas[d], Maurice Chabas[d], André Devambez[d], Jean Caire[d], Louis Aston Knight[d], Édouard-Jean Dambourgez[d], Rodolphe d'Erlanger[d], Robert Vonnoh[d], Paul Landowski[d], Médéric Bottin[d], Луі Вальта, Édouard Collin[d], Julian Russell Story[d], Blanche Paymal-Amouroux[d], Hortense Richard[d], Angèle Delasalle[d], Hermine Waterneau[d], Marie-Louise Bion[d], Gertrude Christian Fosdick[d], Іда фон Шульцэнхайм і Марыя Гажыч
Член у	Акадэмія прыгожых мастацтваў[d]
Узнагароды	Рымская прэмія[d] (1859, 1861)
Подпіс
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Атрымаў першапачатковую мастацкую адукацыю ў Амьене, быў потым вучнем Канье ў Парыжы і ўпершыню выступіў перад публікай на парыжскай Сусветнай выстаўцы 1855 года з мужчынскім партрэтам.

У 1861 годзе за карціну «Смерць Прыяма» атрымаў вялікую Рымскую прэмію, пасля чаго напісаў у Рыме карціны: «Юнак, які размалёўвае трагічную маску», «Даччынае каханне рымлянкі» (1864), «Пілігрымства ў кляштар Сакра-Спака, каля Субіяка» (1865), «Спячая маладая дзяўчына» (1865), «Німфа і Бахус-дзіцё» (1866) і «Папа Пій IX у Пятроўскім саборы» (1867).

Вярнуўшыся ў Парыж, неўзабаве заняў вельмі бачнае месца сярод французскіх мастакоў як таленавіты каларыст і вытанчаны, хоць і некалькі манерны малявальшчык, асабліва майстэрскі ў адлюстраванні жаночай прыгажосці і ў партрэтах. Лепшыя творы, выкананыя ім з часу прыезду яго з Рыма: «Ісціна», фігура голай маладой жанчыны, якая трымае над сваёй галавой прамяністы шар (1870; у Люксембургскім музеі ў Парыжы), «Страказа» (1872), «Магдаліна» (1876), «Пандора» (1877), «Мін’ёна» (1878), «Дыяна з німфамі, заспетая падчас купання» (1879), «Ф’ямета» (1881), «Ундзіна» (1881) і партрэты імператарскага прынца (1874), вікантэсы Мантэск’е і інш.

• 
  «Ісціна»
• 
  «Марыя Магдаліна ў гроце»
• 
  «Дзяўчына з мандалінай»
• 
  «Японка»