Жураўліны крык
Жураўліны крык — аповесць беларускага пісьменніка Васіля Быкава, выдадзеная ў 1959 годзе. Апавядае пра жыццёвыя гісторыі шасці чырвонаармейцаў, якія апынуліся ў старожцы на чыгуначным пераездзе, разам змагаліся, сябравалі, спрачаліся, пакутавалі, разважалі і загінулі ў баях з салдатамі Вермахта.
| Жураўліны крык | |
|---|---|
| Жанр | аповесць |
| Аўтар | Васіль Быкаў |
| Мова арыгінала | беларуская |
| Дата напісання | 1959 |
Сюжэт правіць
Беларусь, Вялікая Айчынная вайна. Шэсць чырвонаармейцаў атрымалі загад прыкрыць адыход савецкага падраздзялення, затрымаць праціўніка на 24 гадзіны. Усе шасцёра — розныя людзі. Пшанічны — сын раскулачанага у часы калектывізацыі. Тое, што яго бацька — кулак, сапсавала яму ўсё жыццё, пазбавіла магчымасці атрымаць адукацыю, знайсці добрую працу, пабудаваць прымальнае жыццё. Пакрыўджаны на сталінскі рэжым, ён вырашае здацца ў палон і адпомсціць бальшавіцкай уладзе. Але надзеі не спраўдзіліся — фашысты адразу ж расстралялі нешчаслівага «добраахвотніка».
Другім гіне інтэлігент Фішар, вучоны, кандыдат мастацтвазнаўства, зусім не ваенны чалавек. Вялікіх намаганняў каштуе яму знішчэнне нямецкага салдата — першага і апошняга забітага ім у жыцці чалавека.
Ганарысты і самаўпэўнены Аўсееў, выпускнік ваеннага вучылішча, у адказны момант не вытрымлівае і ратуецца ўцёкамі, за што быў расстраляны сваім таварышам. Хітры і жулікаваты Свіст, хлопец з крымінальным мінулым, кідаецца на танк і падрывае яго коштам свайго жыцця. Пасля смерці ўсіх, у тым ліку камандзіра Карпенкі, застаецца толькі Глечык — адзін, без таварышаў, сам-насам з фашыстамі, з цвёрдым намерам прыняць смерць у баі.