Каатынга
Каатынга (парт.: Caatinga — запазычанне з моў тупі-гуарані: каа («лес») + тынга («белы») = літар. «Белы лес») — трапічная лістападна-рэдкалесная расліннасць [1] — адзін з унікальных відаў біёмаў (экарэгіёнаў) Бразіліі. Займае плошчу 750 000 км² (каля 11 % тэрыторыі краіны), на якой пражывае 15 млн чалавек. Рэгіён выкарыстоўваецца для перагоннай жывёлагадоўлі (буйная рагатая жывёла), раслінаводства (вінаград, дыня, папайя), перыядычна пакутуе ад моцнай засухі. Тэрыторыі, занятыя каатынгай (Паўночна-Усходняя Бразілія: Мараньян, Піаўі, Сеара, Рыу-Гранды-ду-Норты, Параіба, Пернамбуку, Алагоас, Сержыпі, Баія і на Паўднёва-Усходзе Бразіліі: паўночная частка Мінас-Жэрайс), з’яўляюцца аднымі з самых адсталых у краіне ў эканамічных адносінах.
Геаграфія правіць
Каатынга займае паўночна-ўсходнюю (блізкую да Атлантычнага акіяна) частку больш буйнага кантынентальнага рэгіёна сэрраду, які, у сваю чаргу, гістарычна, эканамічна і культурна ўваходзіць у склад шырокіх прастораў Заходняй Бразіліі — сэртаны. З-за напрамкі вятроў, плыняў і прыбярэжнага рэльефу мясцовасці, каатынга нагадвае афрыканскія саванны ў зоне Сахеля з дзвюма сезонамі — працяглым сухім (да 9 месяцаў) і кароткім дажджлівым (3 мес.), Прычым увільгатненне нясталае. Маецца вострая неабходнасць у новых вадасховішчах, сучаснай ірыгацыйнай сістэме, а таксама апрасняльных усталёўках. Асноўная водная артэрыя рэгіёна — рака Сан-Франсіску.
Флора правіць
Каатынга найбольш вядомая па тыпу сваёй расліннасці: тут дамінуюць нізкарослыя, калючыя лістападныя дрэвы, якія страчваюць лісце ў перыяд засухі. Кактусы, сукуленты, калючыя хмызнякі пакрываюць паверхню зямлі. Значная колькасць аднагадовых раслін, якія прарастаюць, квітнеюць і адміраюць за час кароткага сезона дажджоў.