Месаліна
Месаліна — Валерыя Месаліна, Лісіска; дачка Валерыя Месалы Барбата і Даміцыі Лепіды (~25—48) — трэцяя жонка рымскага імператара Клаўдзія. Вяла распуснае жыццё, і яе імя зрабілася назоўным для жанчыны распусных паводзін.
| Валера Месаліна | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| VALERIA MESSALINA | |||||||
 | |||||||
|
|||||||
| Нараджэнне |
20 |
||||||
| Смерць |
48[1] |
||||||
| Род | Юліі-Клаўдзіі[d] | ||||||
| Бацька | Marcus Valerius Messalla Barbatus[d] | ||||||
| Маці | Domitia Lepida Minor[d][2] | ||||||
| Муж | Клаўдзій[1] і Gaius Silius[d] | ||||||
| Дзеці | Claudia Octavia[d] і Брытанік | ||||||
| Дзейнасць | палітык | ||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
Біяграфія правіць
Стала жонкай Клаўдзія ў 14 гадоў, і была маладзейшай за мужа на 30 гадоў. Неўзабаве дамаглася такога ўплыву на Клаўдзія, што той не ўмешваўся ў яе скандальныя паводзіны. Наведвала публічны дом пад выдуманым імем Лісіскі. Тыя, хто адхіляў яе сексуальныя залёты або пагражаў ёй выкрыццём, мог быць забіты, і шмат грамадзян Рыма загінулі такім чынам. Дамаглася практычнага ўраўнавання ў правах з вясталкамі (43), у тым ліку, права насіць адмысловую шарсцяную галаўную павязку. Адзначаецца, што Месаліна, не будучы аўгустай, аддавала гэтаму вонкаваму атрыбуту асаблівую ўвагу. Была пакарана смерцю з загаду Клаўдзія.
Існуе толькі малавартасны іканаграфічны матэрыял адносна Месаліны — манеты з яе партрэтам з правінцый. На такіх выявах яна нагадвае Агрыпіну Старэйшую. Магчыма, аднак, што Месаліна выяўлена на камеі з двума бюстамі дзяцей Клаўдзія — Актавіі (нар. 41) і Брытаніка (нар. 42), а таксама ў мармуровай галаве прыгожай жанчыны, падобнай на прабабку Месаліны і сястру Аўгуста Актавію (захоўваецца ў Мюнхене)[3]
Зноскі
- ↑ а б Любкер Ф. Valerii // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга и др. — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 1436–1439.
- ↑ Любкер Ф. Domitii // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга и др. — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 427–429.
- ↑ Хафнер Г. Выдающиеся портреты античности : 337 портретов в слове и образе / Пер. с нем. В. А. Сеферьянц. — М.: Прогресс, 1984. — 311 с. (руск.)
Спасылкі правіць
|
Месаліна на Вікісховішчы |
|---|