Непатапляльнасць

Непатапля́льнасць — здольнасць судна заставацца на плаву і не перакульвацца пры пашкоджанні яго корпуса і затапленні аднаго або некалькіх адсекаў. Таксама — раздзел тэорыі карабля, які вывучае гэтую мараходную якасць.

Схема адсекаў БПК пр. 61.
Вылучаныя аддзяленні боезапасу (1, 3, 4); подвежавыя аддзяленні (2); цыстэрны (5)

У тэорыі карабля разглядаецца асобна, але па сутнасці з’яўляецца складнікам жывучасці судна. Захаванне непатапляльнасці таму з’яўляецца часткай барацьбы за жывучасць (БЗЖ).

Паняцце непатапляльнасці ўпершыню ўведзена С. В. Макаравым, тэорыя непатапляльнасці створана А. М. Крыловым, дапоўнена і развіта И. Р. Бубновым, і інш. Першы вядомы выпадак прымянення тэорыі непатапляльнасці — выпрамленне браняносца «Арол», пашкоджанага ў Цусімскай бітве.

Літаратура

• Кулагин, В. Д. Практические расчеты остойчивости, непотопляемости и ходкости судов. Л., Судостроение, 1998.