Нікалас Мадура

Нікалас Мадура
Нікалас Мадура
	ісп.: Nicolás Maduro Moros
	з 14 сакавіка 2013; (в. а. з 5 сакавіка 2013)
Віцэ-прэзідэнт	Хорхе Арэаса (2013-2016); Арыстабула Істурыз (2016 - 2017); Тарэк Эль-Айсамі (са студзеня 2017 года)
Папярэднік	Уга Чавес
	13 кастрычніка 2012 — 5 сакавіка 2013
Прэзідэнт	Уга Чавес
Папярэднік	Эліяс Хауа Мілана
Пераемнік	Хорхе Арэаса
	9 жніўня 2006 — 16 студзеня 2013
Прэзідэнт	Уга Чавес
Папярэднік	Алі Радрыгес Араке
Пераемнік	Эліяс Хауа Мілана
	студзень 2005 — 15 жніўня 2006
Пераемнік	Сілія Флорэс
	з 28 ліпеня 2014
Папярэднік	Уга Чавес
Нараджэнне	23 лістапада 1962 (61 год); Каракас, Fourth republic of Venezuela[d];
Жонка	Сілія Флорэс[d]
Дзеці	Нікалас Мадура Гуэра[d]
Веравызнанне	Каталіцкая Царква
Партыя	Рух за Пятую рэспубліку[d] (2007); Адзіная сацыялістычная партыя Венесуэлы; Revolutionary Bolivarian Movement-200[d] (1997); Liga Socialista de Venezuela[d] (1994);
Дзейнасць	дыпламат, палітык, прафсаюзны дзеяч, bus driver
Аўтограф
Узнагароды	Corrupt Person of the Year[d] (2016)
Сайт	nicolasmaduro.org.ve (ісп.)
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Нікалас Мадура Морас (ісп.: Nicolás Maduro Moros; нар. 23 ліпеня 1962 года, Каракас, Венесуэла) — венесуэльскі палітычны дзеяч. З 9 жніўня 2006 г займае пасаду міністра замежных спраў Венесуэлы. У кастрычніку 2012 стаў віцэ-прэзідэнтам Венесуэлы, захаваўшы за сабой пасаду міністра замежных спраў. З 5 сакавіка 2013 года, пасля смерці Чавеса, выконвае абавязкі прэзідэнта Венесуэлы.

Біяграфія правіць

Нікалас Мадура пачынаў сваю палітычную кар'еру як кіроўца і неафіцыйны член прафсаюза, які прадстаўляў працоўных каракаскага метро ў 1970-х і 1980-х. У васьмідзясятых ён скончыў ліцэй Авалі і грамадскую сярэднюю школу на захад ад Каракаса. Ён лічыцца адным з заснавальнікаў Руху за V рэспубліку (MVR) і як актывіст, які адыграў важную ролю ў вызваленні Уга Чавеса і прэзідэнцкай кампаніі апошняга ў 1998 годзе.

Пазней ён абіраўся ад ДПР (Руху «Пятая рэспубліка») у венесуэльскую палату дэпутатаў у 1998, у Нацыянальны Устаноўчы сход у 1999, у Нацыянальны сход у 2000 і 2005, прадстаўляючы сталічны раён. Быў абраны спікерам парламента, нягледзячы на тое, што ў яго не было дыплома аб фармальнай вышэйшай адукацыі. На сваёй пасадзе ён заставаўся ў 2005 і першай палове 2006.

На выбарах 14 красавіка 2013 г. Нікалас Мадура апярэдзіў Энрыке Капрылеса на 1,5%. Паводле дадзеных дзяржаўнай выбарчай камісіі Венесуэлы, за Нікаласа Мадура прагаласавалі 50,76%, у той час як яго апанента Энрыке Капрылеса падтрымалі 49,07% тых, хто прыйшоў на выбарчыя ўчасткі грамадзян.

8 кастрычніка 2013 года Нікалас Мадура выступіў са зваротам да Нацыянальнай асамблеі, каб даць яму асаблівыя паўнамоцтвы, неабходныя яму для эфектыўнай барацьбы з карупцыяй і эканамічнай вайной, якая пагрозлівая Венесуэле. За законапраект прагаласавалі 99 парламентарыяў з 165.

У 2014 годзе Нікалас Мадура запусціў на радыё ўласную праграму пад назвай «У кантакце з Мадура». Паводле задумы прэзідэнта, новы фармат зносін з жыхарамі Венесуэлы дасць магчымасць адкрыта абмяркоўваць сучасныя праблемы краіны, аператыўна рэагаваць на грамадскую крытыку, каментаваць у прамым эфіры бягучыя падзеі.

16 сакавіка 2015 г. парламент прадаставіў Н. Мадура права выдаваць дэкрэты, якія маюць сілу закона (без адабрэння іх дэпутатамі) да 16 жніўня таго ж года.

20 мая 2018 гадоў ў Венесуэле адбыліся пазачарговыя прэзідэнцкія выбары. Мадура перамог на іх, набраўшы 67,8% галасоў пры яўцы 46%. Апазіцыя байкатавала выбары, вынікі выбараў не прызналі ЗША (якія афіцыйна назвалі Мадура «ўзурпатарам улады»), Канада, Аўстралія і шэраг дзяржаў Лацінскай Амерыкі^[9].

4 жніўня 2018 г. паведамлена пра няўдалы замах на Мадура з выкарыстаннем БПЛА, да якіх была прымацаваная выбухоўка C4. У спробе замаху на прэзідэнта падазраюцца шэраг ультраправых груповак і ўрад суседняй Калумбіі^[10].

Нацыянальная асамблея (парламент) абвінаваціла палітыка ва ўзурпацыі ўлады і парушэннях. Праз канфлікт з Нацыянальнай асамблеяй Мадура даў прысягу 10 студзеня 2019 года не перад парламентам, а ў будынку Вярхоўнага суда Венесуэлы.

У 2023 годзе ініцыяваў кансультатыўны рэферэндум аб прыналежнасці Гаяны-Эсекіба (Гаянска-венесуэльскі крызіс), паводле вынікаў рэферэндума 95% грамадзян прагаласавала за далучэнне тэрыторыі да Венесуэлы^[11].

Сям’я правіць

Мадура жанаты на Сіліі Флорэс, якая з’яўляецца вядомым левым палітыкам (спачатку ў Руху «Пятая рэспубліка», затым у Адзінай сацыялістычнай партыі Венесуэлы). Яна змяніла мужа на пасадзе спікера заканадаўчага органа.

Сын — Нікалас Мадура Гуэра. Мадура малодшы, як і яго бацька, заняўся палітыкай, уступіўшы ў 2014 г. у Адзіную сацыялістычную партыю Венесуэлы.

Зноскі

↑ Maduro appoints Aristóbulo Istúrizas new Vice-President
↑ Мадура прызначыў пераемніка на выпадак адстаўкі
↑ Nicolás Maduro Moros // Brockhaus Enzyklopädie
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227"></a>
↑ Nicolas Maduro // Munzinger Personen Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q107343683"></a>
↑ кніга
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q571"></a>
↑ Encyclopædia Britannica
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741"></a>
↑ The Guardian.com, The Guardian — 1999. — ISSN 1756-3224; 1354-4322 Праверана 18 сакавіка 2023.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5614018"></a>
↑ ^а ^б кніга Праверана 17 снежня 2023.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q571"></a>
↑ Аа. Што трэба ведаць пра крызіс у Вэнэсуэле. Найважнейшае (бел.). Радыё Свабода (29 студзеня 2019). Праверана 4 снежня 2023.
↑ Новости, Р. И. А.. В Венесуэле обвинили правые силы в покушении на Мадуро (руск.). РИА Новости (5 жніўня 2018). Праверана 4 снежня 2023.
↑ Венесуэльцы поддержали вхождение в страну подконтрольного Гайане региона (руск.). РБК (4 снежня 2023). Праверана 4 снежня 2023.

Спасылкі правіць

[1] Maduro appoints Aristóbulo Istúrizas new Vice-President

[2] Мадура прызначыў пераемніка на выпадак адстаўкі

[_54f9ef819b60b239-3] Nicolás Maduro Moros // Brockhaus Enzyklopädie
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227"></a>

[_10ea1c7197c5a309-4] Nicolas Maduro // Munzinger Personen Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q107343683"></a>

[_fb5fc39749bb8867-5] кніга
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q571"></a>

[_4e702fd68376e493-6] Encyclopædia Britannica
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741"></a>

[_46eb100ce9ec0792-7] The Guardian.com, The Guardian — 1999. — ISSN 1756-3224; 1354-4322 Праверана 18 сакавіка 2023.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5614018"></a>

[_e970f165fd96afd3-8] а ^б кніга Праверана 17 снежня 2023.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q571"></a>

[9] Аа. Што трэба ведаць пра крызіс у Вэнэсуэле. Найважнейшае (бел.). Радыё Свабода (29 студзеня 2019). Праверана 4 снежня 2023.

[10] Новости, Р. И. А.. В Венесуэле обвинили правые силы в покушении на Мадуро (руск.). РИА Новости (5 жніўня 2018). Праверана 4 снежня 2023.

[11] Венесуэльцы поддержали вхождение в страну подконтрольного Гайане региона (руск.). РБК (4 снежня 2023). Праверана 4 снежня 2023.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]