Парафін

Парафі́н (ад лац.: parum — мала і лац.: affinis — роднасны) — сумесь насычаных вуглевадародаў (алканаў) саставу ад С₁₈Н₃₈ да С₃₅Н₇₂. Можа ўтрымліваць цыклічныя вуглевадароды.

Парафін

Адкрывальнікам парафіну быў Карл фон Райхенбах.

Уласцівасці

Бясколернае крышталічнае рэчыва, тлустае навобмацак, без паху. Шчыльнасць 0,880—0,915 г/см³ (пры 15 °C). Тэмпература плаўлення 40—65 °C. Не раствараецца ў вадзе і этаноле, раствараецца ў большасці арганічных растваральнікаў, мінеральных маслах. У звычайных умовах устойлівы да кіслот, шчолачаў, галагенаў. Акісляецца азотнай кіслатой, кіслародам паветра (пры 140 °C) у прысутнасці каталізатараў да тлустых кіслот. Рэагуе з хлорам з утварэннем хлорпарафінаў.

Парафін — гаручае рэчыва (тэмпература ўспышкі не ніжэй 160 °C, тэмпература самазагарання не ніжэй 300 °C).

Атрыманне

Парафін атрымліваюць з нафты, азакерыту, аднаўленнем аксіду вугляроду (II) вадародам. Па ступені ачысткі падзяляецца на высокаачышчаны, ачышчаны і неачышчаны. Усе гатункі парафіну не павінны мець паху і ўтрымліваць бензапірэн.

Выкарыстанне

Парафін выкарыстоўваецца ў вытворчасці карбонавых кіслот, паперы, гумавых вырабаў, свечак, алоўкаў, тавараў бытавой хіміі, пластычных змазак, у якасці электраізаляцыйнага матэрыялу і інш. Таксама парафін выкарыстоўваецца ў медыцыне, харчовай прамысловасці.

Літаратура

• Парафін // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 12: Палікрат — Праметэй / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 12. С. 93—94.
• Хімічны слоўнік навучэнца: Дапам. для вучняў / Б. Н. Качаргін, В. М. Макаррэўскі, Л. Я. Гарнастаева, В. С. Аранская. — Мн.: Народная асвета, 2003. — С. 177. — 287 с. — 1 000 экз. — ISBN 985-12-0621-8.
• ГОСТ 23683-89 Парафины нефтяные твердые. Технические условия. (руск.)
• Парафин // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.

Спасылкі

• Артыкул на сайце ХиМиК.ру (руск.)
• Парафин (руск.) — артыкул з Вялікай савецкай энцыклапедыі
• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Парафін