Паўстанне камунерас

Паўстанне камунерас (ісп.: Guerra de las Comunidades de Castilla) — паўстанне кастыльскіх гарадоў на чале з Таледа ў 1520—1522 гадах, супраць імператарскай улады імператара Свяшчэннай Рымскай імперыі Карла V, які з'яўляўся таксама іспанскім каралём пад імем Карл I. Паўстанцы стварылі «Свяшчэнную хунту» (ісп.: La Santa Junta de las Comunidades), да якой далучыліся амаль усе гарады Кастыліі, у тым ліку сталіца Вальядалід. Паўстанцы настойвалі на тым, каб Карл V жыў у Іспаніі, пратэставалі супраць абсалютызму Карла і яго нідэрландскіх саветнікаў у імя нацыянальных устаноў Іберыі; патрабавалі адхілення замежнікаў ад кіравання, рэгулярнага склікання картэсаў, пашырэння гарадскога самакіравання, забароны вывазу залатой манеты за мяжу. Рух камунерасаў прыняў цалкам дэмакратычны характар.

Камунерас Падылья, Брава і Мальданада на эшафоце. Карціна Антоніа Хісберта. 1860. Кангрэс дэпутатаў Іспаніі. Мадрыд.

Паўстанцы абвясцілі Хуану Вар'ятку кіраўніцай Іспаніі. Шырокі размах руху, які прыняў з 1521 года антыдваранскі характар, вымусіў дваранства перайсці на бок караля. У бітве пры Вільялары (23 красавіка 1521) сілы Камунерас (паўстанне гарадоў Кастыліі), якіх ўзначальваў Хуан Падылья, былі разгромлены, сам ён і іншыя правадыры Хунты ўзяты ў палон і пакараны смерцю. У 1522 годзе супраціўленне паўстанцаў было канчаткова падушана. Урадавыя рэпрэсіі працягваліся да 1526 года.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Паўстанне камунерас