Райнхард Генцэль

Райнхард Генцэль (ням.: Reinhard Genzel; нар. 24 сакавіка 1952, Бад-Гомбург, ФРГ) — нямецкі вучоны-астрафізік. Лаўрэат Нобелеўскай прэміі па фізіцы (2020). Член Леапальдзіны (2002), замежны член Французскай акадэміі навук (1998), Нацыянальнай акадэміі навук ЗША (2000), Лонданскага каралеўскага таварыства (2012).

Райнхард Генцэль
ням.: Reinhard Genzel
Род дзейнасці	астраном, выкладчык універсітэта, астрафізік, навуковец
Дата нараджэння	24 сакавіка 1952(1952-03-24) (72 гады)
Месца нараджэння	Бад-Гомбург, раён Верхні Таўнус, адміністрацыйная акруга Дармштат, Гесэн, ФРГ
Грамадзянства	Германія
Бацька	Ludwig Genzel[d]
Месца працы	Мюнхенскі ўніверсітэт Людвіга-Максіміліяна Каліфарнійскі ўніверсітэт у Берклі Гарвардскі ўніверсітэт Гарвард-Смітсанаўскі цэнтр астрафізікі Max Planck Institute for Extraterrestrial Physics[d]
Альма-матар	Бонскі ўніверсітэт (1975) Універсітэт Фрайбурга Berthold-Gymnasium Freiburg[d]
Член у	Лонданскае каралеўскае таварыства Леапальдзіна Французская акадэмія навук Нацыянальная акадэмія навук ЗША Баварская акадэмія навук Еўрапейская акадэмія[d] Іспанская каралеўская акадэмія дакладных, фізічных і прыродазнаўчых навук[d]
Узнагароды і прэміі	прэмія Жуля Жансена[d] (2000) Tycho Brahe Medal[d] (2012) Stern–Gerlach Medal[d] (2003) прэмія Бальцана[d] (2003) прэмія Харві (2014) прызавая лекцыя Петры[d] (2005) Herschel Medal[d] (2014) медаль Карла Шварцшыльда[d] (2011) прэмія імя Лейбніца[d] (1990) член Амерыканскага фізічнага таварыства[d] (1985) медаль Альберта Эйнштэйна[d] (2007) прэмія Шаа па астраноміі[d] (2008) прэмія Крафарда па астраноміі[d] (2012) замежны член Лонданскага каралеўскага таварыства[d] (2012) Honorary doctor of Leiden University[d] (2010) Newton Lacy Pierce Prize in Astronomy[d] (1986)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Сын прафесара фізікі цвёрдага цела Людвіга Генцэля (1922—2003).

Вучыўся ў Фрайбургскім універсітэце і Бонскім універсітэце. У 1975 годзе скончыў Бонскі ўніверсітэт. У 1978 годзе абараніў дзве дысертацыі доктара філасофіі ў Бонскім універсітэце і ў Радыёастранамічным інстытуце Макса Планка. Затым працаваў у ЗША. У 1986 г. вярнуўся ў ФРГ, дзе стаў працаваць у Таварыстве Макса Планка, у 1988 годзе стаў прафесарам у Мюнхенскім універсітэце Людвіга-Максіміліяна. З 1999 года таксама выкладае ў Каліфарнійскім універсітэце ў Берклі. У 2010 годзе ўзначаліў Інстытут пазаземнай фізікі таварыства Макса Планка. Член Баварскай акадэміі навук (2003), сапраўдны член Амерыканскага фізічнага таварыства (1985).

Займаецца стварэннем прыбораў для інфрачырвонай і субміліметровай астраноміі. У тым ліку ўдзельнічаў у распрацоўцы Very Large Telescope, Infrared Space Observatory, касмічнай абсерваторыі Гершэль. Яго навуковая група ў сярэдзіне 1990-х гадоў выявіла вярчальны рух зорак у цэнтры Млечнага шляху вакол масіўнага аб’екта, магчыма чорнай дзіркі. Незалежна ад яго такія ж вынікі былі атрыманы групай Андрэа Геза ў Абсерваторыі Кека, за што абодва навукоўцаў атрымалі Нобелеўскую прэмію. Таксама вывучае эвалюцыю галактык і фарміраванне зорак.