Распад Расійскай імперыі
Распад Расійскай імперыі — працэсы сістэмнага распаду, якія адбываліся ў эканоміцы, сацыяльнай структуры, сацыяльнай і палітычнай сферах Расійскай імперыі, што прывяло да спынення існавання Расійскай імперыі. 1 верасня 1917 года з абвяшчэннем Расійскай Рэспублікі Расійская імперыя фармальна спыніла сваё існаванне.
Прычыны распаду правіць
Нацыянальна-культурныя супярэчнасці правіць
Шырокая тэрыторыя імперыі і значныя культурныя адрозненні народаў, якія яе пражывалі, стваралі сур’ёзныя супярэчнасці ў міжнацыянальных адносінах паміж народамі, якія насялялі Расійскую імперыю. Гэтыя супярэчнасці вызначаліся, у першую чаргу, паміж цэнтрам імперыі, які абапіраўся на маскоўцаў, і заходнімі народамі Расійскай імперыі — палякі, фіны, украінцы, літоўцы, беларусы, остзейскія немцы — якія былі ў культурным плане бліжэй да еўрапейскай культуры і часткова захоўвалі яе традыцыі. Гэта істотна адрознівала заходнееўрапейскія імперыі, якія пашыраліся на раёны, больш адлеглыя ад метраполіі, ад Расійскай імперыі, якая пры пашырэнні на Захад усталявала панаванне над народамі, якія былі больш цывілізаванымі, чым сама Масковія. У выніку заходнія народы Расійскай імперыі і, перш за ўсё, палякі ўсяляк супраціўляліся расійскаму панаванню. Аўстрыйскі гісторык украінскай і расійскай тэматыкі Андрэас Капелер адзначыў у сувязі з гэтым, што «польскі нацыянальны рух упершыню і найбольш адчувальна ўскалыхнуў Расійскую імперыю. Ён уступіў у апазіцыю не толькі да ўрада, але і да вялікай часткі расійскага грамадства і паўплываў на літоўцаў, беларусаў і ўкраінцаў, якія на працягу стагоддзяў залежалі ад польскай шляхты і знаходзіліся пад уплывам польскай культуры. Палякі таксама адыгралі важную ролю падчас крызісу Савецкай імперыі ў канцы ХХ стагоддзя.
Імкненне палякаў аб’яднаць іншыя еўрапейскія народы, паняволеныя Расійскай імперыяй, называлася праметэізмам.
Тарас Шаўчэнка з іроніяй апісаў культурныя супярэчнасці паміж цэнтрам імперыі, былой дэспатычнай Масковіяй і заходнімі народамі імперыі: «Од молдованина до фіна / На всіх язиках все мовчить, / Бо благоденствує!» [1].
Вынікам гэтых супярэчнасцей сталі буйныя паўстанні, якія адбыліся ў заходняй частцы Расійскай імперыі: нацыянальна-вызваленчае паўстанне ў лістападзе 1830—1831 гг. гады палякаў, беларусаў і літоўцаў, якія распаўсюдзіліся на землі Правабярэжнай Украіны і Беларусі, Вялікапольскае паўстанне 1848 года, якое было часткай агульнапольскага плана народнага паўстання ў рамках Вясны Нацый і Студзеньскае паўстанне 1863 года, ў якім разам з палякамі ўдзельнічалі літоўцы, беларусы і ўкраінцы. Гэтыя паўстанні ўспыхнулі на хвалі еўрапейскіх рэвалюцыйных і нацыянальных рухаў.
Распад сацыяльных структур правіць
Наяўнасць значных культурных адрозненняў паміж народамі, якія насялялі Расійскую імперыю, прывяло да фарміравання жорстка цэнтралізаванай сістэмы кіравання імперыяй. У сувязі з гэтым расійскі тэарэтык марксізму і філосаф Георгій Пляханаў адзначыў, што «поўнае падпарадкаванне асобы інтарэсам дзяржавы не было выклікана нейкімі асаблівымі ўласцівасцямі рускага народнага духу. Гэта было вымушаным наступствам умоў, у якіх рускаму народу даводзілася змагацца за існаванне... Як толькі яно ўзнікла, само гэта наступства стала прычынай, якая значна запавольвае далейшы эканамічны і культурны прагрэс Вялікаросіі»[2].
У выніку захаванне пануючага класа і адсутнасць вертыкальнай сацыяльнай мабільнасці былі аднымі з прычын зніжэння эфектыўнасці кіравання.
Распад эканомікі правіць
З сярэдзіны 1890-х гадоў і да пачатку Першай сусветнай вайны пераважна аграрная і тэхнічна адсталая Расійская імперыя зведала тэхнічную рэвалюцыю, якая прывяла да хуткага павелічэння росту ў некаторых галінах прамысловай вытворчасці. Аднак з-за нізкай базы ўзровень прамысловага развіцця значна адставаў ад вядучых прамыслова развітых краін свету і склаў 5,3 %, нягледзячы на тое, што доля насельніцтва Расійскай імперыі складала 10,2 %. Такім чынам, Расійская імперыя, нягледзячы на прагрэс у развіцці прамысловага сектара, заставалася адсталай беднай сельскагаспадарчай краінай, у якой ВУП на душу насельніцтва быў у 3,5 раза ніжэйшы, чым у ЗША, у 3,3 раза ніжэйшы, чым у Англіі, у 1,7 раза ніжэйшы, чым у Італіі.
У Першую сусветную вайну Расія стала адной з самых бедных краін вайны і адной з самых бедных краін Еўропы. Удзел у вайне толькі паглыбіў праблемы эканомікі імперыі: была мабілізавана значная частка актыўнага сялянскага насельніцтва і мілітарызавана прамысловасць. Гэта прывяло да памяншэння сельскагаспадарчай вытворчасці і збыту, бо мілітарызаваная прамысловасць скараціла вытворчасць патрэбных сялянам тавараў, што ў цэлым негатыўна адбілася на аб’ёме гандлю ў дзяржаве і наяўнасці абаротных сродкаў. У выніку ўзніклі праблемы з забеспячэннем харчаваннем існуючых армейскіх і прамысловых цэнтраў, што спрыяла ўзмацненню сацыяльнага крызісу.
Распад палітычнай сістэмы правіць
Шырокая тэрыторыя імперыі і значныя культурныя адрозненні народаў, якія яе пражывалі, паступова зніжалі эфектыўнасць цэнтралізаванага кіравання і яго паступовае выраджэнне.
Гістарычны кантэкст правіць
Першая сусветная вайна правіць
У 1914 годзе Расійская імперыя ўступіла ў Першую сусветную вайну на баку Антанты супраць дзяржаў Траістага саюза. У 1915 годзе Германія акупіравала тэрыторыі Расійскай імперыі, непасрэдна прылеглыя да яе мяжы (у асноўным, сучасныя Польшча і Літва). Мілітарызацыя жыцця ў цэлым і ў зонах баявых дзеянняў, у прыватнасці, спрыяла ўзмацненню эканамічнага і сацыяльнага крызісу.
Лютаўская рэвалюцыя 1917 года правіць
Лютаўская рэвалюцыя 1917 года прывяла да прыкметнай актывізацыі працэсаў нацыянальнай ідэнтыфікацыі асобных народаў, якія насяляюць Расійскую імперыю, у першую чаргу польскай, украінскай і фінскай, якія ўспрымаліся як праявы сепаратызму.
Кастрычніцкі пераварот правіць
Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі 1917 года адбыўся новы магутны ўсплёск нацыянальных рухаў, у прыватнасці была абвешчана незалежнасць Фінляндыі. Паўстанне Чэхаславацкага корпуса летам 1918 года стала каталізатарам для далейшага распаду, выклікаючы фарміраванне ўрадаў, непадкантрольных Маскве, у самой Расіі. Аднак сілай зброі і масавымі рэпрэсіямі бальшавікі змаглі аднавіць кантроль над большай часткай тэрыторыі былой Расійскай імперыі.
Распад Аўстра-Венгерскай і Асманскай імперый правіць
Адначасова з распадам Расійскай імперыі ў 1918 годзе распалася Аўстра-Венгерская імперыя — адна з самых магутных імперый Еўропы. Як і ў Расійскай імперыі, распад быў выкліканы Першай сусветнай вайной і эскалацыяй нацыянальных спрэчак паміж нацыянальнымі меншасцямі імперыі. У выніку распаду былі ўтвораны новыя дзяржавы, такія як Польшча, Чэхаславакія, Аўстрыя і Венгрыя. Астатняя частка імперыі была падзелена паміж Італіяй, Румыніяй і Югаславіяй.
Адначасова з распадам Расійскай імперыі развалілася і Асманская імперыя, якая працягвалася з 1908 года (Младатурэцкая рэвалюцыя) да 1922 года (Раздзел Асманскай імперыі). Прычыны краху былі аднолькавыя: Першая сусветная вайна і эскалацыя нацыянальных спрэчак паміж нацыянальнымі меншасцямі імперыі.
Працэс распаду правіць
Страта Каралеўства Польскага правіць
Падчас наступу германскай і аўстра-венгерскай армій вясной і летам 1915 года Царства Польскае было акупавана нямецка-аўстрыйскімі войскамі. У жніўні 1916 года Германія і Аўстра-Венгрыя дасягнулі дамоўленасці аб стварэнні на тэрыторыі Царства Польскага кантраляванай, марыянеткавай польскай дзяржавы. 5 лістапада 1916 года генерал-губернатар Варшавы Ганс Безелер, прызначаны германскім імператарам, і генерал-губернатар Любліна К. Кук, прызначаны аўстра-венгерскім імператарам, абвясцілі ад імя сваіх манархаў маніфест аб стварэнні Каралеўства Польскага на акупаваных тэрыторыях. 8 лістапада 1916 года Безелер заклікаў палякаў далучыцца да польскага вермахта, а ў снежні 1916 года быў сфарміраваны новы ўрад, падкантрольны Германі.— Часовая дзяржаўная рада.
12 (25) снежня 1916 года Мікалай II, спрабуючы падняць баявы дух у арміі, якая ўсё больш стамлялася ад вайны, і спыніць чуткі аб яго намеры заключыць сепаратны мір з Германіяй выдаў загад войскам ад імя Вярхоўнага галоўнакамандуючага. «Час міру яшчэ не прыйшоў... Расія яшчэ не выканала задачы, пастаўленыя перад ёй вайной... аднаўленне свабоднай Польшчы...». Дэкларацыя аб свабоднай Польшчы ад імя цара была зроблена ўпершыню.
16 (29) сакавіка 1917 года Часовы ўрад Расіі прызнаў права Польшчы на незалежнасць пры ўмове «свабоднага ваеннага саюза» з Расіяй, гэта значыць паспрабавала вярнуць Польшчу, як марыянетачную дзяржаву, пад свой кантроль. Гэтаму прызнанню садзейнічалі структуры Польскай ваеннай арганізацыі, створанай у Расіі ў 1914 годзе (у чэрвені таго ж года ў Петраградзе прайшоў з’езд Саюза ваенных палякаў Расіі).
У жніўні 1917 года лідары шэрагу польскіх партый стварылі Польскі нацыянальны камітэт (ПНК), які ставіў сваёй мэтай стварэнне незалежнай польскай дзяржавы. ПНК атрымаў дыпламатычную падтрымку з Францыі, Вялікабрытаніі, Італіі і ЗША.
12 верасня 1917 года акупацыйная ўлада пачала рэформу дзяржаўнага кіравання ў Каралеўстве Польскім. 27 кастрычніка 1917 года для часовага ажыццяўлення паўнамоцтваў польскага манарха быў створаны рэгенцкая рада. 3 сакавіка 1918 года паміж Савецкай Расіяй і Цэнтральнымі дзяржавамі быў заключаны сепаратны мірны дагавор, па якому польскія землі, якія да вайны належалі Расійскай імперыі, вывадзіліся з-пад вярхоўнай улады Расіі, 9 красавіка 1918 года адбыліся выбары ў заканадаўчы орган каралеўства — Дзяржаўную раду. 29 жніўня 1918 года СНК РСФСР адмяніў дагаворы Расійскай імперыі аб падзеле Польшчы, канчаткова аформіўшы незалежнасць Польшчы ад Расіі як палітычна, так і юрыдычна.
Страта Фінляндыі правіць
Адрачэнне Мікалая II ад трона 2 сакавіка 1917 года аўтаматычна разарвала асабісты саюз з Вялікім княствам Фінляндскім. 20 (7) сакавіка 1917 года Часовы ўрад выдаў Закон аб зацвярджэнні Канстытуцыі Вялікага Княства Фінляндыі, які пацвярджаў вяртанне Фінляндыі ўсіх правоў у перыяд аўтаноміі і адмяняў усе абмежаванні перыяду русіфікацыі.
26 (13) сакавіка 1917 года на змену русіфікаванаму Сенату Міхаіла Баравіцінава быў утвораны новы — Сенат Фінскай кааліцыі Оскара Такоя. Старшынёй сената Фінляндыі заставаўся расійскі генерал-губернатар Фінляндыі. 31 сакавіка Часовы ўрад прызначыў на гэтую пасаду Міхаіла Стаховіча.
У разгар ліпеньскага крызісу 1917 года парламент Фінляндыі абвясціў незалежнасць Вялікага княства Фінляндскага ад Расіі ва ўнутраных справах і абмежаваў кампетэнцыю Часовага ўрада Расіі пытаннямі ваеннай і знешняй палітыкі. 18 (5) ліпеня, калі вынікі паўстання бальшавікоў у Петраградзе яшчэ не былі ясныя, парламент Фінляндыі ўхваліў сацыял-дэмакратычны законапраект аб захопе ўлады, але закон быў адхілены Часовым урадам Расіі, парламент Фінляндыі распушчаны, а яго будынак заняты расійскімі войскамі.
8 верасня быў сфармаваны апошні Сенат Фінляндыі, які меў пад ім кантроль з боку Расіі — Сенат Сяцялы. 17 (4) верасня 1917 года быў прызначаны апошні генерал-губернатар Фінляндыі — Мікалай Някрасаў.
15 лістапада 1917 года было прынята канчатковае рашэнне — Парламент Фінляндыі абвясціў сябе вышэйшай дзяржаўнай уладай. Такая магчымасць была прадугледжана законам аб спадчыннасці, пункт 38, прынятым падчас шведскага кіравання, які заставаўся ў сіле пры расійскіх імператарах: пры адсутнасці прэтэндэнтаў на трон на працягу шасці месяцаў парламент меў права вырашаць гэтае пытанне. Пасля гэтага рашэння ўрад Сяцяля падаў у адстаўку. 27 лістапада 1917 года пад старшынствам Пер Эвінда Суінвуда быў скліканы новы сенат.
Страта Беларусі правіць
.jpg)
Заходнія землі Беларусі былі заняты вермахтам у 1915 года падчас Першай сусветнай вайны. Нямецкія акупацыйныя ўлады спрабавалі развіць мясцовую лясную прамысловасць на акупаваных тэрыторыях, былі адчынены беларускія, літоўскія і яўрэйскія школы з абавязковым вывучэннем нямецкай мовы, а навучанне на рускай мове было забаронена.
З ліпеня 1917 года у Беларусі актывізаваліся беларускія нацыянальныя сілы, якія па ініцыятыве Беларускай сацыялістычнай грамады правялі з’езд беларускіх нацыянальных арганізацый і прынялі рашэнне дамагацца аўтаноміі Беларусі ў складзе дэмакратычнай рэспубліканскай Расіі. На з’ездзе была сфарміравана Цэнтральная рада, якая пасля кастрычніка 1917 года была пераўтворана ў Вялікую беларускую раду. 25 сакавіка 1918 года пасля працяглых спрэчак паміж прыхільнікамі незалежнасці і прыхільнікамі аўтаноміі Беларусі ў складзе Расіі большасцю галасоў была прынята Трэцяя Устаўная грамата, у якой Беларуская Народная Рэспубліка была абвешчана незалежнай дзяржавай[3].
Страта Украіны правіць
17 сакавіка 1917 года на нарадзе прадстаўнікоў палітычных, грамадскіх, культурных і прафесійных арганізацый у Кіеве было абвешчана аб стварэнні Украінскай цэнтральнай рады. Цэнтральная рада, задачай якой было вызначыць каардынацыю нацыянальнага руху, першапачаткова пазіцыянавала сябе як тэрытарыяльны орган, які праводзіў рэвалюцыйную палітыку Часовага ўрада ва Украіне.
У красавіку Усеўкраінскі нацыянальны кангрэс абмеркаваў пытанні нацыянальна-тэрытарыяльнай аўтаноміі Украіны і прыняў рашэнне стварыць праект аўтаномнага статусу Украіны, сфармаваў выканаўчы орган (Малая Рада). Рэзалюцыя гэтага з’езда адлюстроўвала вядомую эскалацыю патрабаванняў да Часовага ўрада, у прыватнасці, патрабаванне аб удзеле ў будучай мірнай канферэнцыі «акрамя прадстаўнікоў ваюючых дзяржаў і народаў, якія ваююць, у тым ліку і Украіны», у якім дакладна быў паказаны намер ператварыць Украіну ў суб’екта міжнароднага права, які выйшаў за рамкі праграмы аўтаноміі.
У маі пад эгідай Рады быў праведзены шэраг усеўкраінскіх з’ездаў: ваенны, сялянскі, рабочы і кааператыўны. Вырашальнае патрабаванне «неадкладнага абвяшчэння прынцыпа нацыянальна-тэрытарыяльнай аўтаноміі спецыяльным актам» утрымлівалася ў рашэннях І Усеўкраінскага ваеннага з’езда, які таксама прадугледжваў «неадкладнае прызначэнне міністра Украіны пры Часовым урадзе», рэарганізацыю арміі па нацыянальна-тэрытарыяльным прынцыпе. нацыянальная армія, «украінізацыя» Чарнаморскага флота і асобных караблёў Балтыйскага флота.
На падставе рэзалюцый з’ездаў Савет склаў спецыяльны мемарандум Часоваму ўраду. У першым абзацы дакумента гаварылася, што «Часовы ўрад у тым ці іншым акце павінен выказаць прынцыповае і добразычлівае стаўленне» да лозунга аўтаноміі. Патрабаваўся ўдзел «прадстаўнікоў украінскага народа» ў міжнародным абмеркаванні «ўкраінскага пытання». Пяты пункт мемарандума заключаўся ў наступным: «У інтарэсах павышэння баяздольнасці арміі і аднаўлення дысцыпліны неабходна ажыццявіць падзел украінцаў на асобныя вайсковыя часці як у тыле, так і па магчымасці на фронце». Фактычна гэта быў першы крок да стварэння незалежнай арміі — а значыць, і незалежнай дзяржавы. Іншыя палажэнні прадугледжвалі распаўсюджванне ўкраінізацыі пачатковай школы на сярэднюю і вышэйшую адукацыю «як з пункту мовы, так і прадметаў», украінізацыю адміністрацыйнага апарату, субсідыі ўкраінскім уладам з цэнтра, амністыю альбо рэабілітацыю рэпрэсаваных грамадзян украінскай нацыянальнасці.
16 чэрвеня Часовы ўрад абвясціў «негатыўнае рашэнне па пытанні аб выдачы акта аб аўтаноміі Украіны». Тым не менш 23 чэрвеня на пасяджэнні Камітэта Цэнтральнай Рады ў гэты ж дзень быў прыняты і абнародаваны Першы Універсал, які ў аднабаковым парадку абвясціў нацыянальна-тэрытарыяльную аўтаномію Украіны ў складзе Расіі. Заканадаўчым органам быў абвешчаны Нацыянальны ўкраінскі сход (Сейм), абраны ўсеагульным роўным, прамым, тайным галасаваннем, і было відавочна, што яго рашэнні будуць мець перавагу над рашэннямі Усерасійскага ўстаноўчага сходу. Цэнтральная рада ўзяла на сябе адказнасць за бягучы стан рэчаў ва Украіне, а для забеспячэння яе дзейнасці былі ўведзены дадатковыя зборы ад насельніцтва Украіны. 29 чэрвеня Цэнтральная рада стварыла Генеральны сакратарыят — яго выканаўчы орган. Першым генеральным сакратаром быў абраны У. Віннічэнка. С. Пятлюра заняў пасаду генеральнага сакратара па ваенных пытаннях. У Дэкларацыі Генеральнага сакратарыята, абвешчанай 29 чэрвеня, перад новым Сакратарыятам ваенных спраў была пастаўлена задача «ўкраінізаваць армію як у тыле, так і па магчымасці на фронце». Рада ў Дэкларацыі Генеральнага сакратарыята была названа «вышэйшым не толькі выканаўчым, але і заканадаўчым органам усяго арганізаванага ўкраінскага народа».
У канцы чэрвеня — пачатку ліпеня ў Кіеве адбыліся перамовы з дэлегацыяй Часовага ўрада — міністр вайны і флоту А. Ф. Керанскі, міністр замежных спраў М. І.nbsp;Цярэшчанка, міністр пошты і тэлеграфа I. Г.nbsp;Цэрэтэлі, да якога далучыўся міністр шляхоў зносін Н. У. Някрасаў. Па выніках перамоў дэлегацыя заявіла, што Часовы ўрад не будзе пярэчыць аўтаноміі Украіны, але папрасіла ўстрымацца ад аднабаковага дэкларавання гэтага прынцыпу і пакінуць канчатковае рашэнне Усерасійскаму Устаноўчаму сходу. Перамовы скончыліся пагадненнем, заснаваным на ўзаемных саступках. Самым значным крокам дэлегацыі да Рады стала прызнанне права на самавызначэнне «кожнага народа». У той жа час дэлегацыя без згоды ўрада прызнала тэрытарыяльныя прэтэнзіі Рады на 9 губерняў (Кіеўская, Валынская, Падольская, Палтаўская, Чарнігаўская, Харкаўская, Херсонская, Кацярынаслаўская і Паўночная Таўрыя). Гэтыя дзеянні выклікалі ўрадавы крызіс у Петраградзе: 15 ліпеня ў знак пратэсту супраць гэтага рашэння ўсе кадэты міністэрства падалі ў адстаўку.
15 ліпеня Кіеў атрымаў тэлеграму з Петраграда з тэкстам урадавай дэкларацыі, у якой гаварылася аб прызнанні Генеральнага сакратарыята вышэйшым адміністрацыйным органам Украіны, а таксама пра тое, што ўрад будзе прыхільна ставіцца да распрацоўкі праекта нацыянальнага палітычнага статута Украіны з боку Украінскай рады. У адказ на гэта 16 ліпеня Цэнтральная Рада абвясціла Другі Універсал, у якім гаварылася, што «мы, Цэнтральная Рада, заўсёды выступалі за тое, каб не аддзяляць Украіну ад Расіі». Генеральны сакратарыят быў абвешчаны «органам Часовага ўрада», прызнаў неабходнасць папаўнення Рады за кошт прадстаўнікоў іншых нацыянальнасцей, якія пражываюць ва Украіне, і, самае галоўнае, заявіў, што Рада рашуча выступае супраць несанкцыянаванага абвяшчэння аўтаноміі Украіны Усерасійскім Устаноўчым сходам. У ваенным пытанні пункт гледжання Часовага ўрада быў фактычна прыняты прыкамандзіраванне прадстаўнікоў кабінета міністраў і ваеннага міністра Генеральнага штаба, а пытанне «ўкраінізацыі» арміі было аднесена на другі план.
У сярэдзіне ліпеня ўкраінская дэлегацыя прыбыла ў Петраград, каб зацвердзіць склад Генеральнага сакратарыята Часовым урадам. Дэлегацыя прынесла з сабой Статут Генеральнага сакратарыята, у прэамбуле якога гаварылася, што Цэнтральная Рада з’яўляецца органам рэвалюцыйнай дэмакратыі ўсіх народаў Украіны, яе мэта — канчатковае ўвядзенне аўтаноміі Украіны, падрыхтоўка Усеўкраінскага і Усерасійскага ўстаноўчых сходаў. Урадавая камісія, аднак, адхіліла Статут Генеральнага сакратарыята і 17 жніўня замяніла яго на «Часовую інструкцыю Генеральнага сакратарыята», у адпаведнасці з якім Генеральны сакратарыят пераўтвараўся ў мясцовую уладу Часовага ўрада, яго права распаўсюджваецца толькі на 5 губерній (Кіеўскую, Валынскую, Падольскую, Палтаўскую і Чарнігаўскую), ліквідаваны сакратарыяты ваенных, харчовых, судовых спраў, сувязі, пошты і тэлеграфа. Такім чынам, колькасць сакратарыятаў скарацілася да сямі з увядзеннем нацыянальных квот; чацвёра з сямі павінны былі быць неўкраінцамі. У дакуменце Часовага ўрада пра ліпеньскія пагадненні не згадвалася. З’яўленне гэтага дакумента толькі ўзмацніла напружанасць, і Рада у сваёй рэзалюцыі ад 22 жніўня ахарактарызавала яго, як сведчанне «імперыялістычных тэндэнцый расійскай буржуазіі да Украіны». Заклік да «арганізаванай барацьбы працоўных мас насельніцтва ўсёй Украіны» сведчыў пра відавочную эскалацыю супрацьстаяння Кіева і Петраграда, а таксама пра байкот Рады Дзяржаўнай нарадзе, скліканнай у Маскве 12 жніўня.
У канцы верасня была апублікавана новая Дэкларацыя Сакратарыята, у якой больш не згадвалася ліпеньскае пагадненне — гэты дакумент відавочна ўвёў ва Украіну тую самую структуру кіравання, якую Часовы ўрад забараніў сваёй «Інструкцыяй» ад 17 жніўня. Больш за тое, у Дэкларацыі гаварылася, што Сакратарыят па ваенных справах (стварэнне якога Часовы ўрад адназначна забараніў) павінен атрымаць права прызначаць і падаваць у адстаўку «воінскія чыны ў ваенных акругах на тэрыторыі Украіны і ва ўсіх украінскіх вайсковых часцях», прычым за «вышэйшай ваеннай уладай» прызнаецца толькі чыста фармальнае права «зацвярджаць» гэтыя загады ўкраінскай улады. У адказ Часовы ўрад, спасылаючыся на адсутнасць афіцыйнай рэзалюцыі аб стварэнні Цэнтральнай рады, прыняў рашэнне лічыць саму Цэнтральную раду, Сакратарыят і адначасова яго «Інструкцыю» ад 4 жніўня «неіснуючай». Праз тыдзень Часовы ўрад паспрабаваў выклікаць у Петраград «для асабістых тлумачэнняў» трох кіраўнікоў Савета — У. К. Віннічэнку (Кіраўнік Генеральнага сакратарыята), А. М. Зарубіна (генеральны кантралёр) і І. М. Сцяшэнка (Генеральны сакратар). Савет праігнараваў гэты выклік, заявіўшы, што «не дазволіць расследаванне над ўкраінскай рэвалюцыйнай народнай установай». Рэзалюцыя, прынятая адначасова Усеўкраінскім Саветам ваенных дэпутатаў, прадугледжваў «ігнараванне» прызначэння Часовым урадам камісара горада Кіеў і лічыў недапушчальнымі любыя прызначэнні на пасады ў Кіеўскай ваеннай акрузе без ведама Цэнтральнай Рады, таксама забаранялася выконваць загады любога чыноўніка, прызначанага без згоды Цэнтральнай Рады. Гэта быў прамы крок да незалежнасці Украіны і распаду Расійскай імперыі, які адбыўся да кастрычніцкага перавароту і звяржэння Часовага ўрада.
Страта Прыбалтыкі правіць
Эстонія правіць
16 сакавіка 1917 года быў абраны Рэвельскі савет рабочых і салдацкіх дэпутатаў. У той жа час былы мэр Рэвеля Яан Поск быў прызначаны камісарам Часовага ўрада Эстляндскай губерні.
22 сакавіка ў Рэвелі быў арганізаваны Эстонскі саюз Таліна, які патрабаваў ад Часовага ўрада далучэння да эстонскай правінцыі паўночных графстваў Лівоніі і ўвядзення аўтаноміі. 26 сакавіка ў Петраградзе адбылася 40-тысячная дэманстрацыя ў падтрымку аўтаноміі. 30 сакавіка Усерасійскі часовы ўрад выдаў пастанову «Аб часовай арганізацыі адміністрацыйнага кіравання і мясцовага самакіравання Эстляндскай губерні», згодна з якой у склад Эстляндскай губерні былі ўключаны паўночныя паветы Ліфляндскай губерні з эстонскім насельніцтвам (Юр’еўскі, Пернаўскі, Фелінскі, Вераскі і Эзельскі) а таксама населеныя эстонцамі прыходы Валкскага паветаў; дакладная новая мяжа паміж эстонскай і ліфляндскай губернямі так і не была ўстаноўлена), пры камісары правінцыі быў створаны кансультатыўны орган — Часовая земская рада Эстляндскай губерні, якая стала першай Усеэстонскай асамблеяй народных прадстаўнікоў. Земскі савет выбіраўся павятовымі земскімі і гарадскімі саветамі. У губернскую Земскую раду былі абраны 62 дэпутаты, першае пасяджэнне адбылося 14 ліпеня 1917 года у Рэвелі, а Артур Вальнер быў абраны старшынёй рады.
З красавіка 1917 года у расійскай арміі пачалі стварацца эстонскія нацыянальныя вайсковыя часці, а 20 красавіка быў створаны іх аргкамітэт.
31 мая ў Рэвелі адбыўся Першы кангрэс Эстонскай царквы, на якім было вырашана стварыць незалежную эстонскую евангелічна-лютэранскую царкву.
3—4 ліпеня на 1-м Эстонскім нацыянальным кангрэсе ў Рэвеле было выказана патрабаванне пераўтварыць Эстонію ў аўтаномную акругу Расійскай Дэмакратычнай Федэратыўнай Рэспублікі. Аднак вядучыя палітычныя сілы Расіі не падтрымалі ідэю федэралізацыі, і Часовы ўрад адклаў рашэнне па нацыянальным пытанні да склікання Устаноўчага сходу.
23—27 ліпеня Рэвельскі савет рабочых і салдацкіх дэпутатаў арганізаваў і правёў Першы з’езд Саветаў Эстляндскай губерні, на якім быў абраны Выканаўчы камітэт Саветаў рабочых і салдацкіх дэпутатаў Эстляндскай губерні.
18 лютага 1918 года нямецкія войскі пачалі наступ у Эстоніі. 19 лютага 1918 года Земская рада ўтварыла падпольны Камітэт выратавання Эстоніі пад старшынствам Канстанціна Пятса. 24 лютага Выканаўчы камітэт Саветаў Эстляндыі і Рэвельскі савет рабочых і салдацкіх дэпутатаў пакінулі горад Рэвель. У той жа дзень Камітэт выратавання Эстоніі апублікаваў «Маніфест да ўсіх народаў Эстоніі», які абвясціў Эстонію незалежнай дэмакратычнай рэспублікай, нейтральнай у адносінах да расійска-германскага канфлікту. У той жа дзень Канстанцін Пятс быў абраны кіраўніком Часовага ўрада Эстоніі.
25 лютага 1918 года нямецкія войскі ўвайшлі ў Рэвель, і да 4 сакавіка ўсе эстонскія землі былі акупаваны і ўключаны ў склад Галоўнага камандавання ўсімі германскімі ўзброенымі сіламі на Усходзе (Обер Ост). Нямецкія акупацыйныя ўлады не прызналі незалежнасці Эстоніі і ўсталявалі ў рэгіёне ваенна-акупацыйны рэжым, пры якім на ключавыя адміністрацыйныя пасады прызначаліся афіцэры нямецкай арміі альбо остзейскія немцы.
Латвія правіць
У верасні 1917 года латышскія палітычныя партыі стварылі кааліцыю ў акупаванай немцамі Рызе — Дэмакратычны блок.
У лютым 1918 года тэрыторыя Латвіі была акупавана нямецкімі войскамі, а Рэспубліка Іскалата была ліквідаваная.
8 сакавіка 1918 года курляндскі ландэсрат абвясціў стварэнне незалежнага Герцагства Курляндыя. 15 сакавіка Вільгельм II падпісаў акт аб прызнанні яе незалежнай дзяржавай.
12 красавіка ў Рызе, на аб’яднаным ландсэраце Ліфляндыі, Эстляндыі, г. Рыга і в. Эзэль было абвешчана аб стварэнні Балтыйскага герцагства, якое ўключала і Герцагства Курляндыя, і аб стварэнні асабістага саюза Балтыйскага герцагства з Прусіяй. Меркавалася, што фармальным кіраўніком герцагства будзе Адольф Фрыдрых з Мекленбург-Швэрына з мэтай далейшага далучэння краін Балтыі да федэратыўнай Германскай імперыі.
Літва правіць
У верасні 1917 года Літва была акупавана нямецкай арміяй. 18—22 верасня 1917 года з дазволу нямецкіх акупацыйных улад адбылася Віленская канферэнцыя, на якой быў абраны Савет Літвы. 11 снежня Савет Літвы прыняў дэкларацыю аб незалежнасці і «вечных саюзніцкіх сувязях літоўскай дзяржавы з Германіяй».
16 лютага 1918 года Рада Літвы прыняла «Акт аб незалежнасці Літвы», які сцвярджаў поўную свабоду Літвы ад любых саюзніцкіх абавязацельстваў перад Германіяй, але 21 лютага канцлер Германіі паведаміў Радзе, што германская дзяржава не можа прызнаць незалежнасць Літвы. 28 лютага Прэзідыум Рады заявіў, што Рада пагадзілася прызнаць незалежнасць у адпаведнасці з прынцыпамі папярэдняй дэкларацыі; 23 сакавіка 1918 года імператар Вільгельм II прызнаў незалежнасць Літвы.
Страта Закаўказзя правіць
24 лістапада 1917 года на сустрэчы, у якой прынялі ўдзел прадстаўнікі ўсіх палітычных партый, Нацыянальнага і Тыфлісскага Саветаў, Спецыяльнага Закаўказскага камітэта і консулы краін Антанты, было адмоўлена ў прызнанні паўнамоцтваў Савецкага Саўнаркама Савецкай Расіі. Прадстаўнікі бальшавіцкай партыі, якія на сходзе былі ў меншасці, выступілі з дэкларацыяй, у якой асудзілі арганізатараў сустрэчы, і пакінулі яе.
5 снежня 1917 года паміж расійскімі і турэцкімі войскамі на Каўказскім фронце было заключана так званае Эрзінджанскае перамір’е. Гэта прывяло да масавага вываду расійскіх войскаў з Заходняй (турэцкай) Арменіі на расійскую тэрыторыю. Да пачатку 1918 года турэцкім сілам на Каўказе эфектыўна супрацьстаялі толькі некалькі тысяч каўказскіх (пераважна армянскіх) добраахвотнікаў пад камандаваннем двухсот афіцэраў.
25 студзеня 1918 года, пасля роспуску Устаноўчага сходу, Закаўказскі камісарыят, абмеркаваўшы палітычную сітуацыю, прыняў рашэнне аб скліканні Закаўказскага сейма з дэлегатаў з Каўказа ва Ўсерасійскі ўстаноўчы сход у якасці заканадаўчага органа Каўказа.
Супрацьдзеянні развалу імперыі правіць
Працэсам распаду імперыі супрацьстаяў не толькі дзяржаўны апарат імперыі, але і сам рускі народ, раскрываючы тым самым сваю імперскую сутнасць. Расійскі філосаф Мікалай Бердзяеў пісаў: «Пасля падзення Візантыйскай імперыі, другога Рыма, найбуйнейшага ў свеце праваслаўнага царства, рускі народ прачнуўся ад свядомасці таго, што Рускае, Маскоўскае царства застаецца адзіным праваслаўным царствам у свеце і што рускі народ з’яўляецца адзіным носьбітам праваслаўнай веры»[4].
Пасля кастрычніцкага перавароту і захопу ўлады бальшавікамі былі зроблены спробы аднавіць імперыю ў старых межах. Спробы бальшавіцкага ўрада аднавіць кантроль над заходнімі нацыянальнымі ўскраінамі (Фінляндыя, Украіна, Эстонія і г. д.) былі знішчаны падчас нямецкага наступу вясной 1918 года. Пасля паражэння Германіі ў вайне ў жніўні-верасні 1918 года, у лістападзе 1918 года у адпаведнасці з Брэсцкім мірным дагаворам былі ўтвораны незалежныя дзяржавы Польшча, Літва, Латвія і Эстонія, незалежнасць якіх была падтрымана саюзнікамі. 13 лістапада Савецкая Расія дэнансавала дагавор, абвясціўшы свае прэтэнзіі на тэрыторыі новаствораных дзяржаў і размясціла ў іх свае войскі, але падчас Грамадзянскай вайны была вымушана прызнаць незалежнасць гэтых дзяржаў.
У канцы 1922 года Расіі ўдалося часткова аднавіць і фармальна замацаваць кантроль над згубленымі тэрыторыямі, стварыўшы СССР, у склад якога, акрамя РСФСР, уваходзілі Беларусь, Украіна і Каўказ.
У выніку савецка-фінскай і Другой сусветнай вайны былі па-рознаму далучаны (Карэлія, Тува, краіны Балтыі, Бесарабія і іншыя) альбо перайшлі пад кантроль (Польская Народная Рэспубліка) некаторыя іншыя тэрыторыі, страчаныя падчас распаду імперыі. У 1980-х і 1990-х з-за неэфектыўнага кіравання і палітычнай сістэмы ў цэлым, міжнацыянальных супярэчнасцей і росту эканамічнай адсталасці сацыялістычны лагер, а затым і СССР увайшлі ў перыяд распаду. Працэс распаду былой Расійскай імперыі працягваецца па гэты дзень.
Гістарычныя наступствы распаду Расійскай імперыі правіць
Распад Расійскай імперыі прывёў да ўтварэння новых еўрапейскіх незалежных дзяржаў. Нягледзячы на тое, што падчас Другой сусветнай вайны некаторыя з гэтых дзяржаў прама ці ўскосна знаходзіліся пад кантролем СССР, іх эканомікі і сацыяльныя інстытуты развіваліся лепш, чым у СССР і Савецкай Расіі. Гэтыя краіны таксама змаглі цалкам або часткова пазбегнуць некаторых захворванняў «пабудовы сацыялізму і камунізму», якія перажылі народы СССР. З распадам СССР гэтыя краіны змаглі хутка інтэгравацца ў еўрапейскую эканамічную і сацыяльную прастору.
Зноскі
- ↑ Шевченко, Т. Г. Кавказ
- ↑ Плеханов Г. В. История русской общественной мысли (руск.)
- ↑ Валянціна Лебедзева. БНР — УНР: першы вопыт дзяржаўных стасункаў Архівавана 29 студзеня 2016.
- ↑ Николай Бердяев. Истоки и смысл русского коммунизма Архівавана 9 жніўня 2016. (руск.)