Фёдар Іванавіч Цютчаў

Фёдар Іванавіч Цютчаў (руск.: Фёдор Ива́нович Тю́тчев; (23 лістапада (5 снежня) 1803, Аўстуг, Бранскі павет, Арлоўская губерня — 15 (27) ліпеня 1873, Царскае Сяло) — рускі паэт, дыпламат, кансерватыўны публіцыст, член-карэспандэнт Пецярбургскай АН з 1857 г.

Фёдар Іванавіч Цютчаў
руск.: Фёдор Иванович Тютчев
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	Фёдар Іванавіч Цютчаў
Дата нараджэння	23 лістапада (5 снежня) 1803
Месца нараджэння	Аўструг[d], Бранскі павет[d], Арлоўская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	15 (27) ліпеня 1873 (69 гадоў)
Месца смерці	Царскае Сяло, Царскасельскі павет, Санкт-Пецярбургская губерня, Расійская імперыя
Пахаванне	Новадзявочыя могілкі ў Санкт-Пецярбургу
Грамадзянства	Расійская імперыя
Бацька	Ivan Nikolayevich Tyutchev[d]
Маці	Yekaterina Tolstaya[d]
Жонка	Элеанора Цютчава[d] і Ernestina Pfeffel[d]
Дзеці	Іван Фёдаравіч Цютчаў[d], Марыя Цютчава[d], Ганна Цютчава[d], Дар’я Цютчава[d], Фёдар Фёдаравіч Цютчаў[d] і Yekaterina Tyutcheva[d]
Альма-матар	гісторыка-філалагічны факультэт Маскоўскага ўніверсітэта[d]
Месца працы	Пецярбургская акадэмія навук
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	пісьменнік, паэт, дыпламат, філосаф, палітык, перакладчык, публіцыст
Гады творчасці	1813—1873
Кірунак	рамантызм, пантэізм
Жанр	лірыка
Мова твораў	руская
Грамадская дзейнасць
Член у	Пецярбургская акадэмія навук
Узнагароды
Творы на сайце Lib.ru
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы
Цытаты ў Вікіцытатніку

Біяграфія

Жыў у Мюнхене, Турыне, Парыжы, быў знаёмы з Г. Гейнэ і Ф. В. Шэлінгам. Удзелу ў літаратурным жыцці не браў і ніколі сам сябе не зваў літаратарам. Захавалася каля 400 ягоных вершаў, некаторыя радкі з якіх вельмі часта цытуюцца ў Расіі.

Ягоныя раннія вершы належаць паэтычнай традыцыі XVIII стагоддзя. У 1830-х гадах у іх асабліва моцныя традыцыі еўрапейскага, асабліва нямецкага, рамантызму. Гэта ў большасці філасофская, медытатыўная, лірыка, асноўныя тэмы якой — разважанні аб светабудове, чалавечым лёсе, натуры. У 1840-я гады ён піша некалькі палітычных артыкулаў, прысвечаных праблеме ўзаемаадносінаў Расіі і Заходняй цывілізацыі. У 1850-х гадах Цютчаў стварае шмат пранізлівых любоўных вершаў, у якіх каханне асэнсоўваецца як трагедыя. Пазней яны былі аб’яднаныя ў гэтак званае «Дзянісьеўскае кола», г. зн. цыкл вершаў, прысвечаных палюбоўніцы паэта Алене Аляксандраўне Дзянісьевай. У 1860-я і 1870-я гады ў творчасці Цютчава пераважаюць палітычныя вершы.

Найбольш знакаміты ягоны верш — «Silentium!» («Маўчанне»), горкі заклік да маўчання, шкадаванне аб тым, што адзін чалавек ніколі не можа цалкам зразумець іншага. Радок «Мысль изреченная есть ложь» («Думка сказаная ёсць хлуснёю») — адзін з тых афарызмаў Цютчава, што цытуюцца часцей за іншыя, таксама як «Умом Россию не понять» («Розумам Расею не зразумець») і «Нам не дано предугадать, как слово наше отзовется» («Нам ня дадзена прадбачыць, як адгукнецца наша слова»).

Даследаваннем цютчаўскай паэзіі як неад’емнай часткі паэтыка-медытатыўнай культуры займаецца беларускі літаратуразнаўца Ю. С. Пятачкоў (Мінск) . Ім паказаны своеасаблівы і арыгінальны ўклад рускага філосафа ад паэзіі ў развіццё паэтычнай медытацыі як асобага рода лірыкі, рэпрэзентантам якога з’яўляецца неад’емнае злучэнне ў паэтыка-мастацкім слове філасофіі, паэзіі і рэлігіі. У Рэспубліцы Беларусь вывучэнне Ф. І. Цютчава надта лакальнае, амаль пункцірнае (Г. М. Юсцінская (Мінск), Н. Баршчэўская (Брэст), В. Вільхавая (Брэст) і інш.). Беларускіх цютчаведаў з цяжкасцю можна вызначыць. За выключэннем хіба што Л. В. Пумпянскага (беларуса па паходжанні, вядомага рускага літаратуразнаўцу і цютчаведа). Сярод украінскіх ураджэнцаў — асабліва вызначаюцца А. Э. Палонскі, кандыдат тэхналагічных навук і кібернетык, Л. У. Тодараў (вядомы савецка-рускі літаратуразнаўца).