Ёст (кароль Германіі)

Ёст Мараўскі, таксама Ёшт, або Ёдак (ням.: Jobst von Mähren, лац.: Jodoc(us) або чэшск.: Jošt Moravský; 29 студзеня 1351 — 18 студзеня 1411, Брно) — маркграф Маравіі з 1375 года, курфюрст Брандэнбурга з 1388 года, і кароль Германіі з 1 кастрычніка 1410 года з Люксембургскай дынастыі.

Ёст
Jobst von Mähren
Ёст
Кароль Германіі 1 кастрычніка 1410 — 18 студзеня 1411
Папярэднік	Рупрэхт Пфальцкі
Пераемнік	Жыгімонт I Люксембург
Маркграф Маравіі 1375 — 1411
Папярэднік	Іаган Генрых
Пераемнік	Жыгімонт I Люксембург
Курфюрст Брандэнбурга 1388 — 1411
Папярэднік	Жыгімонт I Люксембург
Пераемнік	Жыгімонт I Люксембург
Граф Люксембурга 1388 — 1411
Папярэднік	Венцэль
Пераемнік	Лізавета Люксембургская
Нараджэнне	29 студзеня 1351, кастрычнік 1351, кастрычнік 1354 ці кастрычнік 1354 Брно, Мараўская марка, Землі багемскай кароны, Свяшчэнная Рымская імперыя
Смерць	18 студзеня 1411 Брно, Мараўская марка, Землі багемскай кароны, Свяшчэнная Рымская імперыя
Месца пахавання	Царква Святога Томаса[d]
Род	Люксембургі[d]
Бацька	Іаган Генрых
Маці	Маргарэт Апаўская[d]
Жонка	Эльжбета Апольчык[d] і каля Agnes of Opole[d]
Дзейнасць	палітык
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Ёст быў старэйшым сынам мараўскага маркграфа Іагана Генрыха, брата імператара Карла IV, і Маргарыты, дачкі князя опаўскага. Ён атрымаў добрую адукацыю і досыць эфектыўна кіраваў спадчыннымі ўладаннямі свайго бацькі, аднак, паводле некаторых крыніц, адрозніваўся прагнасцю, вераломствам і ганарыстасцю.

Пасля смерці бацькі ў 1375 годзе Ёст падзяліў прастол Маравіі са сваім малодшым братам Пракопам. Аднак ужо ў 1381 годзе паміж братамі ўспыхнула вайна, якая працягвалася, з перапынкамі, да самай смерці Пракопа ў 1405 годзе.

У 1383 годзе стрыечны брат Ёста — кароль Германіі Венцэль — прызначыў яго генеральным вікарыем Італьянскага каралеўства.

Затым Ёст удзельнічаў у паходах у Венгрыю іншага свайго стрыечнага брата Жыгімонта, які прэтэндаваў на венгерскі каралеўскі прастол, і атрымаў за сваю падтрымку заходнюю Славакію з Пожанню. Жыгімонт, які увесь час меў фінансавыя цяжкасці, у 1388 годзе саступіў Ёсту курфюрства Брандэнбург за 565 тысяч гульдэнаў. У тым жа годзе Венцэль перадаў яму радавое графства Люксембург з шэрагам ленаў у Эльзасе.

Герб Ёста, які аб'ядноўвае элементы гербаў Люксембурга і Брандэнбурга

У 1392 годзе Ёст уступіў у саюз з Жыгімонтам і Альбрэхтам IV Аўстрыйскім супраць караля Венцэля і свайго роднага брата Пракопа. Падчас вайны Ёсту ўдалося паланіць караля ў Бераўне (1394 год), але неўзабаве ён быў вымушаны вызваліць Венцэля. У 1397 годзе Ёст памірыўся з каралём і атрымаў за вызваленне апошняга Лужыцы і Брандэнбург.

Аднак вайна хутка разгарэлася зноў і працягвалася да 1405 года, прычым Ёст дзейнічаў у саюзе з Рупрэхтам Вітэльсбахам, якому ў 1400 годзе ўдалося зрынуць Венцэля з германскага прастола.

Пасля смерці Рупрэхта ў маі 1410 года Ёст быў выбраны каралём Германіі, але з-за супраціўлення Жыгімонта Люксембургскага, які таксама прэтэндаваў на імператарскі тытул, не паспеў каранавацца, а ў пачатку 1411 года сканаў.

Сям'я

Ёст быў у шлюбе з Лізаветай Пяст, дачкой Уладзіслава, князя апольскага і палаціна Венгрыі, аднак дзяцей не меў.

Спасылкі

• Hilsch P. Jost(ням.) // Neue Deutsche Biographie. — 1974. — Т. 10. — С. 627 f. (Праверана 21 жніўня 2011)