Іван Іванавіч Лявіцкі
Іван Іванавіч Лявіцкі (1830 — пасля 1894) — рускі, літоўскі і беларускі інжынер-архітэктар[1], які працаваў у напрамку гістарызму.
| Іван Іванавіч Лявіцкі | |
|---|---|
 | |
| Дата нараджэння | 1830 |
| Дата смерці | 1894 |
| Альма-матар | |
| Узнагароды |
  |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Біяграфія
правіцьДзяцінства і біяграфія
правіцьНарадзіўся ў 1830 годзе. Атрымаў пачатковую адукацыю ў бацькоўскім доме, пасля чаго ў 1848 годзе паступіў у Пецярбургскае будаўнічае вучылішча. Скончыў курс у 1855 годзе са званнем архітэктарскага памочніка і з чынам X класу[1].
Прафесійная дзейнасць
правіцьУ 1855 годзе прызначаны для вытворчасці вышуканняў і складання праектаў на пабудову Паўднёвых чыгунак, у распараджэнне інжынера генерал-маёра П. П. Мельнікава[1].
З 1857 года накіраваны на службу ў будаўнічым аддзяленні гродзенскага губернскага праўлення[1], пачынаючы з 1862 года — малодшы архітэктар пры будаўнічым аддзяленні віленскага губернскага праўлення[1].
У 1864—1868 гадах працаваў як фатограф. У Вільні дзейнічала яго фотаатэлье[2].
З 6 ліпеня 1872[3] па 1884[1] віленскі губернскі інжынер, адначасова архітэктар Віленскай навучальнай акругі. У Вільні 20 гадоў быў членам царкоўна-будаўнічай прысутнасці[1].
У 1885 годзе І. Лявіцкі быў прылічаны да Міністэрства ўнутраных спраў з адкамандзіраваннем у распараджэнне Найвысока зацверджанай пры ваенным савеце камісіі па пабудове казармаў і прызначаны ў Тамбоў для іх збудавання[1].
з 1890 года астраханскі губернскі інжынер[1].
Творчасць
правіць
- У 1862—1884 гадах у Вільні[1]:
- Перабудова былога ваеннага шпіталя пад памяшканне кадэцкага корпуса, з пабудовай новых флігеляў, царквы і афіцэрскіх кватэр (1862)
- Вялікі чатырохпавярховы жылы дом, які пазней перабудавалі пад гасцініцу «Hotel d’Europe». (Гарэў у часы II Сусветнай вайны, быў канчаткова разбураны ў 1947)
- Мураваны двухпавярховы дом палкоўніка Кандаурава
- Лёдарэзы на р. Віліі, ля моста, які завецца «Зялёны»
- Будынак яўрэйскага шпіталя (1865, вул. Піліма, 38)
- Будынак прысутных месцаў (цяпер будынак Міністэрства ўнутраных спраў Літвы, каля 1870, вул. Швянтарагё, 2)
- Унутраная аддзелка праваслаўнай царквы жаночага Марыінскага манастыра
- Бровар для І. Я. Ліпскага (1870, каля канала Капанікас);
- Будынак металаапрацоўчай кампаніі (Наўёі-Вільня) (1880, у 1892 годзе рэарганізаваны паводле праекта А. Полозова);
- рэканструкцыя з надбудовай другога і трэцяга паверхаў для графа Іосіфа Ледухоўскага (1881, вуліца Субач’яс)
- Уласны дом архітэктара на вул. Ё. Басанавічус, 8 (1884, не захаваўся)
- Мураваны двухпавярховы дом купца Сеневальда
- Перабудова казённага дома для настаўніцкага інстытута
- Два мураваных дома для рэальнага і яўрэйскага вучылішчаў (1872—1873)
- Царква ў будынку гімназіі
- Капітальная перабудова вышэйшага жаночага вучылішча
- Перабудова прыватнага дома пад памяшканне жаночай гімназіі
- Перабудова дома графа Тышкевіча пад памяшканне для акруговага суда
- Прыстасаванне памяшкання для судовай палаты ў частцы будынка губернскіх прысутных месцаў
- Перабудова, з надбудовай трэцяга паверха будынка паштовай канторы
- Перабудова будынка гарадскога шпіталя
- Мураваныя дамы[1]:
- Спадароў Ленскага, Кашыца, графа Тышкевіча, князя Жагеля
- Дом для купца Вышвянскага (1881, вул. Вільняўс, 25) — адзін з першых у Вільні даходных дамоў
- У Віленскай губерні[1]:
- Комплекс будынкаў для Енішкеліскай сельскагаспадарчай школы
- Настаўніцкія семінарыі з дамовымі цэрквамі (усе з былых паўразбураных манастырскіх пабудоў)[1]:
- у Маладзечне
- у Панявежы
- у Свіслачы
- у Полацку
- і ў адным з сяленняў Мінскай губерні
- Будынак мужчынскай гімназіі ў Віцебску (1876—1880, разам з архітэктарам М. Карчэўскім)[4]
- Будынак рэальнага вучылішча ў Магілёве (1884—1885; разам з У. Міляноўскім[4], паводле іншых звестак, аўтарам праекта быў У. Міляноўскі[5])
- у 1885—1888 гадах у Тамбове[1]:
- Казарма для 7-й брыгады кавалерыйскага запасу
- у 1890—1892 гадах у Астрахані[1]:
Зноскі
- ↑ а б в г д е ё ж з і к л м н о Барановский Г. В. Юбилейный сборник сведений о деятельности бывших воспитанников Института гражданских инженеров (Строительного училища) 1842—1892. С. 190 (руск.)
- ↑ Nijolė Lukšionytė-Tolvaišienė. Ivanas Levickis. Visuotinė lietuvių enciklopedija, T. XIII (Leo-Magazyn). — Vilnius: Mokslo ir enciklopedijų leidybos institutas, 2008. 53 psl.
- ↑ Памятная книжка Виленской губернии на 1873 год. С. 16 (руск.)
- ↑ а б Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 9: Кулібін — Малаіта / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1999. — Т. 9.
- ↑ Барановский Г. В. Юбилейный сборник сведений о деятельности бывших воспитанников Института гражданских инженеров (Строительного училища) 1842—1892 с. 220 (руск.)
- ↑ АСТРАХАНСКИЙ ГРАЖДАНСКИЙ И УГОЛОВНЫЙ СУД (ОКРУЖНОЙ СУД) (руск.)
Літаратура
правіць- Чартанаў В. М. Лявіцкі Іван Іванавіч // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 9: Кулібін — Малаіта / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1999. — Т. 9. — 560 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0155-9 (т. 9). — С. 416.
- Барановский Г. В. Юбилейный сборник сведений о деятельности бывших воспитанников Института гражданских инженеров (Строительного училища) 1842—1892. С. 190 (руск.)
- Nijolė Lukšionytė-Tolvaišienė. Ivanas Levickis. Visuotinė lietuvių enciklopedija, T. XIII (Leo-Magazyn). — Vilnius: Mokslo ir enciklopedijų leidybos institutas, 2008. 53 psl.