Ілан Галеві (Халеві) (іўр.: אִילָן הַלֵּוִי; раней Жорж Ален Альбер, 12 кастрычніка 1943, Ліён, Францыя — 10 ліпеня 2013[5], Клішы-ла-Гарэн, О-дэ-Сен, Францыя[6]) — яўрэйска-палесцінскі актывіст і палітык, раманіст і адзін з нямногіх яўрэяў, якія займалі высокія пасады ў Арганізацыі вызвалення Палесціны (АВП). Называў сябе «стопрацэнтным яўрэем і стопрацэнтным арабам»[6].

Ілан Галеві
Імя пры нараджэнні фр.: Georges Alain Albert[1]
Род дзейнасці журналіст
Дата нараджэння 12 кастрычніка 1943(1943-10-12)[1]
Месца нараджэння
Дата смерці 10 ліпеня 2013(2013-07-10)[3][1] (69 гадоў)
Месца смерці
Месца пахавання
Грамадзянства
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія правіць

Нарадзіўся ў яўрэйскай сям’і ў Ліёне, Францыя, у 1943 годзе, «пад фальшывым імем… у паштовым аддзяленні, якое было сховішчам руху Супраціву», як пацвердзіў яго старэйшы брат Марк Альбер. Пасля смерці яго бацькі Анры Левіна яго маці Бланш выйшла замуж за Эміля Альбера, і ён усынавіў яе дзяцей[6]. Некаторыя крыніцы памылкова сцвярджаюць, што яго бацька быў еменскім яўрэем, чыя сям’я пасялілася ў Іерусаліме ў пачатку XX стагоддзя[7]; згодна брату Галеві Марку, калі Галеві адправіўся ў Ізраіль, «ён атрымаў пашпарт з дапамогай пасведчання еменца, што пражываў там» і гэта прычына, па якой яго паходжанне часам паказваецца як еменскае[6].

У пачатку 1960-х гадоў ён працаваў у літаратурных часопісах «Les Temps Modernes» і «Présence africaine». Яго першы раман «Перасячэнне», апублікаваны ў 1964 годзе[6], атрымаў прыхільныя водгукі і быў ахарактарызаваны Ліліян Сміт у «The Saturday Review» як «бліскучы, ашаламляльны аповяд пра падарожжа маладога чалавека з ніадкуль у пекла… свежы погляд на шматузроўневую агонію агароджанай сценамі моладзі»[8]

Пасля паездак у Афрыку, у тым ліку ў Малі і ў Алжыр, у 1965 годзе Ален Альбер пераехаў у Ізраіль ва ўзросце 22 гадоў, там ён стаў выкарыстоўваць прозвішча Галеві[6]. Паводле яго слоў, ён прыехаў у Ізраіль, таму што ў Алжыры выявіў важнасць палесцінскай праблемы. Як распавядаў сам Галеві праз многія гады, «я сядзеў там у кавярнях, чуў людзей, гаварыў з інтэлектуаламі, і я зразумеў, што палесцінскае пытанне хвалюе людзей арабскага свету, ён сапраўды знаходзіцца ў цэнтры іх дакучлівых думак. Я вырашыў, што хачу вывучыць гэтую рэальнасць блізка і знутры… Я хацеў вывучыць ізраільскую рэальнасць»[9] Галеві далучыўся да палесцінскага руху супраціву і, у прыватнасці, ФАТХ пасля араба-ізраільскай вайны 1967 года[5]. Пазней ён стаў выбітным сябрам ААП. Ён быў прадстаўніком АВП у Еўропе і Сацыялістычным інтэрнацыянале, а таксама віцэ-міністрам замежных спраў АВП, удзельнічаючы ў гэтай якасці ў Мадрыдскай канферэнцыі 1991 года. Галеві быў абраны членам Рэвалюцыйнага савета ФАТХ у 2009 годзе[10] і служыў дарадцам Ясіра Арафата[11][12]. Ён быў узнагароджаны медалём адзнакі за яго ролю ў падтрымцы палесцінскай барацьбы прэзідэнта Махмуда Абаса[5].

Згодна з Ханан Ашраўі, у пачатку 1970-х гадоў Галеві быў членам Маавака («Барацьба»), «невялікай радыкальнай ізраільскай антысіянісцкай групы». Да гэтага ён уваходзіў ва ўльтралевую антысіянісцкую арганізацыю Мацпен, ад якой і аддзяліўся Маавак. У АВП Ілан Галеві ўступіў у 1976 годзе, праз год пасля пераезду ў Парыж[6].

Пасля падпісання мірных пагадненняў 1994 года Галеві жыў у Іерусаліме, а затым у Рамале. Яго дом у Рамале быў разбураны падчас аперацыі «Ахоўная сцяна» ў 2002 годзе[13]. Ілан Галеві памёр у Клішы 10 ліпеня 2013 года ва ўзросце 69 гадоў[6]. Палесцінскі лідар Махмуд Абас выказаў спачуванні ў сувязі са смерцю Галеві[5]. Развітанне з Галеві адбылося ў Парыжы ў крэматорыі могілак Пер-Лашэз[14].

У красавіку 2019 года было абвешчана аб планах назваць новую вуліцу ў горадзе Эль-Біра ў гонар Ілана Галеві. Гэта рашэнне Ханан Ашраўі ахарактарызавала як даніна павагі мужнаму і прынцыповаму чалавеку[15][16].

Бібліяграфія правіць

  • Alain Albert, The Crossing (novel), New York: George Braziller, 1964; London: Heinemann, 1965. French trans. by Georges Levin as La traversée, Paris: Éditions du Seuil, 1965.
  • Sous Israël, la Palestine, Paris: Le Sycomore, 1978; Minerve, 1987.
  • Israël, de la terreur au massacre d’Etat, Paris: Papyrus, 1984.
  • Question juive: la tribu, la loi, l’espace, Paris: Editions de Minuit, 1981. Translated into English by A. M. Berrett as A History of the Jews: Ancient and Modern, London: Zed Books, 1987. Published in German as Auf der Suche nach dem gelobten Land: Die Geschichte der Juden und der Palastma-Konflikt, Hamburg: Junius, 1986. Reissued as Jewish Question: Tribe, Law and Space, Syllepse Editions, 2016.[17]
  • Face à la guerre. Lettre de Ramallah, Paris: Sindbad/Actes Sud, 2003.[18]
  • Allers-retours, Paris: Flammarion, 2005.[19]
  • Islamophobie et judéophobie — L’effet miroir, Syllepse, 2015. ISBN 978-2-84950-463-5
  • Du souvenir, du mensonge et de l’oubli: Chroniques palestiniennes. Paris: Actes Sud, 2016. ISBN 978-2-330-07057-1[20]

Зноскі

  1. а б в Fichier des personnes décédées Праверана 2 чэрвеня 2023.
  2. а б Fichier des personnes décédées Праверана 26 студзеня 2022.
  3. Ilan Halevi, Jewish senior PLO member, dies at 70
  4. а б Bibliothèque nationale de France BnF catalogue généralParis: BnF. Праверана 25 сакавіка 2017.
  5. а б в г Ilan Halevy, Jewish member of Fatah, Dead at 70 (англ.)(недаступная спасылка). Palestine News & Info Agency - Wafa (10 ліпеня 2013). Архівавана з першакрыніцы 28 кастрычніка 2013. Праверана 17 лістапада 2018.
  6. а б в г д е ё ж Margaret Busby. Ilan Halevi: Jewish author, journalist and politician who rose to prominence in the PLO (англ.). The Independent (25 ліпеня 2013). Праверана 17 лістапада 2018.
  7. Anne Brunswic (2008). Welcome To Palestine: Chronicles of a Season In Ramallah (PDF) [англійская]. Перакладчык Kenneth Casler. p. 159.
  8. Lillian Smith, «From Nowhere to the End of Night», The Saturday Review, 4 April 1964, pp. 39-40.
  9. Ilan Halevy (англ.). The Daily Telegraph (12 жніўня 2013). Архівавана з першакрыніцы 25 верасня 2015. Праверана 23 лістапада 2020.
  10. Elhanan Miller. Palestinians: Yes to Jews, no to settlers in our state (англ.). The Times of Israel (27 студзеня 2014). Праверана 17 лістапада 2018.
  11. Elior Levy. Arafat's Jewish-Palestinian adviser passes away (англ.). Ynetnews (10 ліпеня 2013). Праверана 17 лістапада 2018.
  12. United Nations International NGO Meeting and European NGO Symposium on the Question of Palestine, Palais des Nations, Geneva, 29 August-1 September 1994 (англ.)(недаступная спасылка). United Nations Information System on the Question of Palestine (1 верасня 1994). Архівавана з першакрыніцы 16 кастрычніка 2019. Праверана 19 мая 2020.
  13. Jean-Pierre Perrin. Ilan Halevi, l'âme en paix (фр.)(недаступная спасылка). Libération (10 ліпеня 2013). Архівавана з першакрыніцы 23 снежня 2014. Праверана 19 мая 2020.
  14. Françoise Germain-Robin. Ilan Halevi, militant de la paix, est mort (фр.). L'Humanité (12 ліпеня 2013). Праверана 19 мая 2020.
  15. Adam Rasgon. West Bank city to name a street after late Jewish member of Fatah (англ.). The Times of Israel (30 красавіка 2019). Праверана 13 кастрычніка 2019.
  16. Palestinians to name occupied West Bank street after Jewish man (англ.). The National (30 красавіка 2019). Праверана 13 кастрычніка 2019.
  17. Michel Warschawski. Ilan Halevi: In memoriam (англ.)(недаступная спасылка). AIC (14 кастрычніка 2016). Архівавана з першакрыніцы 25 лютага 2017. Праверана 23 лістапада 2020.
  18. Face à la guerre (фр.)(недаступная спасылка). Actes Sud. Архівавана з першакрыніцы 13 кастрычніка 2019. Праверана 23 лістапада 2020.
  19. Francois Feugas. Allers Retours (фр.). Association France Palestine Solidarité (22 жніўня 2005). Праверана 19 мая 2020.
  20. Du souvenir, du mensonge et de l’oubli: Chroniques palestiniennes (фр.)(недаступная спасылка). Actes Sud. Архівавана з першакрыніцы 27 верасня 2019. Праверана 23 лістапада 2020.

Літаратура правіць

  • Yezid Sayigh, Armed Struggle and the Search for State: The Palestinian National Movement, 1949—1993, Oxford University Press, 1999.

Спасылкі правіць