Ігнат Уладзіміравіч Канчэўскі: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі |
JerzyKundrat (размовы | уклад) ++ |
||
Радок 1:
'''Ігнат Уладзіміравіч Канчэўскі''' ({{ДН|||1896}}, [[Вільня]] — {{ДС|21|4|1923}}; Псеўданімы: ''Ігнат Абдзіраловіч''<ref>Псеўданім узяты пад моцным уплывам аповесці [[Максім Гарэцкі|М. Гарэцкага]] «Дзьве душы».</ref>)
== Біяграфічныя звесткі ==
Нарадзіўся ў сям'і судовага чыноўніка, брат А. Канчэўскага. Скончыў Віленскае рэальнае вучылішча (1913), вучыўся ў Пецярбургскім тэхналагічным інстытуце, Маскоўскім універсітэце (1913—16). Служыў у войску, пасля службы вучыўся на Вышэйшых кааператыўных курсах пры ўніверсітэце імя А.Л. Шаняўскага (Масква, 1917). Падзяляў праграму эсэраў, падтрымліваў украінскі нацыянальны рух. Працаваў у розных кааператыўных установах у [[Вільня|Вільні]] і [[Смаленск]]у. 3 1919 у [[Мінск]]у, працаваў у Саўнаргасе, у Цэнтрасаюзе спажывецкіх таварыстваў Беларусі.
Друкаваў вершы, палітычныя артыкулы, рэцэнзіі ў віленскай прэсе. Актыўна пісаў вершы і артыкулы па [[кааперацыя|кааперацыі]]. Аўтар эсэ «Адвечным шляхам» (Вільня, 1921) пра драматызм беларускіх гістарычных лёсаў.
== Светапогляд ==
Аснова светапогляднай і жыццёвай пазіцыі І. Канчэўскага — адданасць беларускай справе, любоў да Бацькаўшчыны, самаахвярная праца на карысць народа. У філасофскім эсэ «Адвечным пшяхам» (1921) раскрыў драматызм гістарычнага лёсу беларусаў, іх імкненне захаваць незалежнасць свайю духу. Галоўнай мэтай народа лічыў дзяржаўную незалежнасць, разглядаў яе як агульначалавечы ідэал. Адной з галоўных перашкод лічыў бюракратычную сістэму дзяржавы і дух «канцылярыі». Цывілізаваны шлях вырашэння грамадскіх праблем бачыў у вольнай творчасці, непрымусовых формах сацыяльнага аб'яднання людзей, у выбары «трэцяга, сялянска-рамесніцкага шляху вольных брацтваў і кааперацыі — паміж дзікім капіталізмам і тыранічным сацыялізмам».
== Паэтычная творчасць ==
Вершы друкаваў пад псеўданімам Ігнат Абдзіраловіч і Ганна Галубянка. Паэтычная творчасць вызначаецца філасофскай пранікнёнасцю ў сутнасць народнага жыцця, спалучэннем прыгажосці беларускага слова з нацыянальным светабачаннем, замілаваннем да чалавека, верай у адраджэнне і будучы росквіт Бацькаўшчыны (вершы «Па святой зямлі...», «Вераснёвае пано», «Так прыгожы старыя званіцы...», «На матывы Р. Тагора», верш у прозе «Мы разам...»).
== Бібліяграфія ==
{{зноскі}}
== Літаратура ==
* Калеснік У. Ветразі Адысея. Мн., 1977. С 78—88;
▲|Абдзіраловіч І. Адвечным шляхам: Даследзіны беларускага сьветагляду. Вільня: Беларускае Выдавецкае Т-ства, 1921. 71с.
* Конан У. У свабодзе і творчасці — ратунак для свету // Вобраз—90. Мн., 1990;
▲|Абдзіраловіч І. Адвечным шляхам: Дасьледзіны беларускага сьветагляду / Прадмова С.Дубаўца. - Мн.: Навука і тэхніка, 1993. - 44 с.
* Конан У. «...Нас злучае супольнасць ахвяры»; Ігнат Канчэўскі, 1896—1923 // Вяртання маўклівая споведзь. Мн., 1994;
* Дубянецкі С. Канчэўскі // БЭ ў 18 т. Т. 8. Мн., 1999.
{{DEFAULTSORT:Канчэўскі Ігнат}}
[[Катэгорыя:Постаці беларускай філасофіі]]▼
[[Катэгорыя:Асобы]]
[[Катэгорыя:Паэты Беларусі]]▼
[[Катэгорыя:Беларускамоўныя паэты]]
[[Катэгорыя:
▲[[Катэгорыя:Постаці беларускай філасофіі]]
[[be-x-old:Ігнат Канчэўскі]]
| |||