Рэпрэсіі ў СССР: Розніца паміж версіямі

Пасля таго, як летам 1944 г. Чырвоная армія заняла ўсю террыторыю Беларусі, у Заходняй Беларусі, Заходняй Украіне, краінах Прыбалтыцы пачалася партызанская вайна супраць савецкай улады. Яна працягвалася да сярэдзіны 1950-х гг. Асобныя акцыі супрацьдзеяння савецкай уладзе, у тым ліку і тэрарыстычныя акты адбываліся і пазней. Гэта супрацьстаянне прывяло да новай хвалі рэпрэсій. З Беларусі Украіны і Прыбалтыцы ў Сібір пачалі актыўна дэпартаваць сем'і так званых "лясных братоў", іх суседзей, якіх падазравалі ў спачуванні ўдзельнікам ўзброенных фарміраванняў (Украінская паўстанчая армія, не склаўшыя зброю атрады польскай Арміі Крайовай і г.д.), таксама заможных сялян (да іх нярэдка далучалі тых, хто не далучался да калгасаў)і прадстаўнікоў рэлігійных меньшасцяў: “сапраўднасапраўдна-праваслаўных хрысціяне”хрысціян, “інакеньц’еўцаў”інакеньц’еўцаў, “адвентыстаўадвентыстаў-рэфармістаў”ірэфармістаў і Сведкаў Іеговы. Напрыклад, міністр дзяржбяспекі СССР Абакумаў ў распараджэнні ад 19 лютага 1951 г. пісаў аб планах выселіць з тэрыторыі Беларусі, Украіны Малдавіі, Літвы, Латвіі і Эстоніі Сведкаў Іеговы і членаў іх сямей.<ref>Архіў Прэзідэнта РФ, Фонд 3, вопіс 58, дакум. 180, арк.52-53</ref> Гэтыя планы ажыццявіліся 11 сакавіка 1952 г. падчас правядзення [[Аперацыя «Поўнач»|аперацыі «Поўнач»]].

У 1960-80-я гг. аб'ектамі рэпрэсій у СССР былі дысідэнты (тыя, хто не згаджаўся з афіцыйнай палітыкай савецкага ўрада), прадстаўнікі рэлігійных меньшасцяў і святары традыцыйных рэлігій, а таксама індывідуальныя прадпрыймальнікі (ботак іхзваныя "фірмачы"), бо дзейнасць апошніх была забаронена) ў Савецкім саюзе. Рэпрэсіі звычайна прыймалі форму абмежавання ў правах, высылкі з пэўнай мясцовасці альбо нават з СССР, турэмнага зняволення і ў некаторых выпадках растрэлу.