Лукрэцый: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др афармленне |
дрНяма тлумачэння праўкі |
||
Радок 2:
'''Лукрэцый''', '''Ціт Лукрэцый Кар''' ({{lang-la|Titus Lucretius Carus}}; ~95 да н.э. — 55 да н.э.) — рымскі паэт і філосаф, паслядоўнік [[Эпікур]]а.
Пра жыццё Лукрэцыя вядома толькі ад св. Ераніма, які, верагодна цытуючы [[Святоній|Святонія]], пісаў: «''Апоены любоўным зеллем, Лукрэцый пазбавіўся розуму, у прагалы прасвятлення ён напісаў некалькі кніг, пазней выдадзеных [[Цыцэрон]]ам, і пазбавіў сябе жыцця''». Цыцэрон, у лісце брату Квінту, да лютага 54 да н.э., згадвае паэму Лукрэцыя «Пра прыроду» і прызнае ў ёй «шматлікія пробліскі генія, а таксама і немалое майстэрства». Антычныя каментатары прызнавалі ўплыў Лукрэцыя на [[
Лукрэцый з'яўляецца адным з заснавальнікаў лацінскага вершаскладання, ён пераняў і развіў лацінскі гекзаметр эпічнага паэта [[Эній|Энія]] (239—169 да н.э.), запазычаў у яго некаторыя архаічныя звароты мовы і традыцыйную фразеалогію гераічнай паэзіі. Лексіку і тэхніку Лукрэцый збольшага пераняў са «З'яў» [[Арат]]а (у перакладзе Цыцэрона). Магчыма, былі і іншыя ўзоры пра якія даследнікам творчасці Лукрэцыя нічога не вядома. Гісторыя вар'яцтва і самагубства Лукрэцыя пакладзеная ў аснову паэмы [[Альфрэд Тэнісан|А. Тэнісана]] «Лукрэцый» (''Lucretius'', 1868).
| |||