Крупнік: Розніца паміж версіямі

{{вызн|1=Кр{{*|у}}пнік}} — старадаўні [[алкагольныя напоі|алкагольны напой]], накшталт [[лікёр|лікёру]], са [[спірт|спірту]] (ці [[акавіта|акавіты]]), [[мёд|мёду]] і [[спецыі|спецый]] ([[цынамон]], [[ваніль]], [[гваздзікі]], [[імбір]] і [[мускатны арэх]]). Вядомы ў [[Польшча|Польшчы]] і [[ВКЛ]] з [[XVIII стагоддзе|XVIII ст.]], быў у пэўным сэнсе канкурэнтам нямецкага [[пунш|пуншу]]. Традыцыйна крупнік падавалі гарачым у малых фарфоравых філіжанках, але ў менш фармальных умовах пілі і са шкляніц, або нават з драўляных ці цыновых лыжак. Існаваў рытуал “палення” крупніку — усе інгрэдыенты складваліся ў вялікую гліняную місу і падпальваліся; паступова палаючая сумесь набірала цёмнаянтарны колер і спецыфічны карэнны водар; па знаку гаспадыні ўсе сабраныя адначасова дзьмулі на полымя, каб яго згасіць. Майстэрства прыгатавання крупніку лічылася ў [[XIX стагоддзе|XIX ст.]] неабходнай вартасцю гаспадыні [[шляхта|шляхецкага]] дому, да некаторых майстрыняў госці з'язджаліся адмыслова дзеля гэтай нагоды з акругі радыюсам 80 км. Асабліва славіліся крупнікі з [[Коўна]]. У ВКЛ таксама былі папулярнымі [[фрукты|фруктовыя]] крупнікі, у якія дадаваліся [[маліна|малінавы]] або [[вішня|вішнёвы]] [[сокі]], [[журавіны]] і г.д. У наш час крупік вырабляецца прамыслова ў Польшчы і Літве.