Максімільен Рабесп’ер: Розніца паміж версіямі

Вучыўся ў Калежы Людовіка Вялікага ў [[Парыж]]ы, скончыў юрыдычны факультэт [[Сарбона|Сарбоны]] (1780). 3 1781 адвакат у Арасе. 3 1783 член Араскай акадэміі навук і мастацтваў, з 1788 яе прэзідэнт. У 1789 дэпутат Генеральных штатаў ад трэцяга саслоўя. Актыўна ўдзельнічаў у іх працы і ў дзейнасці створанага на іх аснове Нацыянальнага сходу, з ліпеня 1790 яго сакратар. Абараняў інтарэсы шырокіх народных мас, насуперак ліберальнай большасці сходу, выступаў супраць замацаваных канстытуцыяй 1791 каралеўскага права вета, падзелу грамадзян на актыўных і пасіўных, маёмаснага цэнзу на выбарах, захавання рабства ў калоніях і г.д. У 1791—92 працаваў у секцыях камуны Парыжа, выдаваў штотыднёвік «Défenseur de la constitution» («Абаронца канстытуцыі»), на старонках якога выказваў свае погляды. Меў падтрымку шэрагу дэмакратычных арганізацый: Якабінскага клуба, Клуба кардэльераў, палітычных клубаў [[Марсель|Марселя]], [[Версаль|Версаля]], [[Тулон]]а і іншых гарадоў. Асуджаў агітацыю жырандыстаў за рэвалюцыйную вайну супраць феадальна-абсалютысцскіх манархій Еўропы. Пасля пачатку вайны Францыі з Аўстрыяй і Прусіяй (красавік 1792) агітаваў за рэвалюцыйныя метады вядзення вайны. Максімільен Рабесп'ер не прыняў непасрэднага ўдзелу ў паўстанні [[10.8]].[[1792]], якое скінула караля, але на наступны дзень быў абраны членам камуны Парыжа. У верасні 1792 абраны дэпутатам ад Парыжа ў Нацыянальны Канвент, дзе стаў адным з найбольш уплывовых дзеячаў [[якабінцы|якабінцаў]]. Узначаліў барацьбу супраць панавання жырандыстаў, быў сярод рашучых прыхільнікаў смяротнага пакарання караля [[Людовік XVI|Людовіка XVI]]. Як і [[Жан-Поль Марат]], быў адным з палітычных кіраўнікоў народнага выступлення 31.5— 2.6.1793, якое скончылася арыштам дэпутатаў-жырандыстаў і пераходам улады да якабінцаў. Рабесп'ер  — адзін з ініцыятараў рэвалюцыйнай палітыкі якабінскага ўрада (аграрнае заканадаўства, якое ліквідавала феадальнае землеўладанне, прыняцце радыкальнай канстытуцыі 1793 і інш.). 27.7.1793 Максімільен Рабесп'ер абраны членам Камітэта грамадзянскага выратавання (КГВ), фактычна кіраваў ім. Пры Рабесп'еры КГВ ператварыўся ў галоўны орган рэвалюцыйнай дыктатуры, якая змяніла канстытуцыйнае кіраванне (Якабінская дыктатура). Канцэнтрацыя ўлады і ўсіх сіл спрыяла перамозе да лета 1794 над унутранай і знешняй контррэвалюцыяй.

У гэты час абвастрылася барацьба ў рэвалюцыйным кіраўніцтве. Пачаліся рэпрэсіі супраць былых паплечнікаў Рабесп'ера, не згодных з яго палітыкай  — прыхільнікаў Ж.  Ж.  Дантона, Ж.  Р.  Эбера і інш. Гэта прывяло да змовы ў Канвенце і Тэрмідарыянскага перавароту: [[27 ліпеня]] [[1794]]  г. (9-га тэрмідора) Максімільен Рабесп'ер быў зрынуты і на наступны дзень без суда разам з групай сваіх бліжэйшых паплечнікаў пакараны смерцю на гільяціне.