Іван Аляксеевіч Бунін: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Luckas-bot (размовы | уклад) др r2.7.1) (робат дадаў: lv:Ivans Buņins |
др вікіфікацыя |
||
Радок 1:
[[Выява:Buninturzhansky.jpg|thumb|right|Іван Аляксеевіч Бунін]]
{{вызнч|1=Іван Аляксеевіч}} {{вызн|1=Бунін}} ([[22 кастрычніка|10 (22) кастрычніка]] [[1870]], [[Варонеж]]
Да 11 гадоў выхоўваўся дома, у [[1881]] паступае ў Ялецкую ўездную гімназію, у [[1885]] вяртаецца дахаты і працягвае адукацыю пад кіраўніцтвам старэйшага брата Юлія. У 17-гадовым узросце пачынае пісаць вершы, у [[1887]]
У [[1895]]
У аповядах і аповесцях паказаў (часам з настальгічным настроем)
* Высіленне дваранскіх сядзіб («Антонаўскія яблыкі», 1900)
* Жорсткае аблічча вёскі («Вёска», 1910, «Сухадол», 1911)
* Згубнае забыццё маральных асноў жыцця («Спадар з Сан-Францыска», 1915).
* Рэзкае непрыманне [[Кастрычніцкая рэвалюцыя|Кастрычніцкай рэвалюцыі]] і бальшавіцкага рэжыму ў дзённікавай кнізе «Акаянныя дні» (1918, апублікаваная ў 1925).
* У аўтабіяграфічным рамане «Жыццё Арсеньева» (1930)
* Трагічнасць чалавечага існавання ў навэлах аб каханні («Міціна каханне»], 1925; зборнік апавяданняў «Цёмныя алеі», 1943.
* Перавёў «Песню аб Гаяваце» амерыканскага паэта [[Генры Лангфела|Г. Лангфела]]. Упершыню была надрукаваная ў газеце «Арлоўскі Веснік» у [[1896]]
Буніну тройчы прысуджалася Пушкінская прэмія; у 1909 году ён быў абраны акадэмікам па разрадзе зграбнай славеснасці, стаўшы самым маладым акадэмікам Расійскай акадэміі.
Летам [[1918]] года Бунін перабіраецца з бальшавіцкай [[Горад Масква|Масквы]] у занятую германскімі войскамі [[Адэса|Адэсу]]. З набліжэннем у красавіку [[1919]] года да горада [[Чырвоная армія|Чырвонай арміі]] не эмігруе, а застаецца ў [[Адэса|Адэсе]]. Вітае заняцце горада [[Дабраахвотніцкая армія|Дабраахвотніцкай арміяй]] у жніўні [[1919]] года, асабіста дзякуе прыбыўшага [[7 кастрычніка]] ў горад [[Антон Іванавіч Дзянікін|генерала А. І.
У эміграцыі вёў актыўную грамадска-палітычную дзейнасць: выступаў з лекцыямі, супрацоўнічаў з рускімі палітычнымі партыямі і арганізацыямі (кансерватыўнага і нацыяналістычнага накірунку), рэгулярна друкаваў публіцыстычныя артыкулы. Выступіў з вядомым маніфестам аб задачах Рускага Замежжа адносна Расіі і бальшавізму: «Місія Рускай эміграцыі». Шмат і плённа займаўся літаратурнай дзейнасцю, стаўшы адной з галоўных фігур Рускага Замежжа.
Бунін стварае свае лепшыя рэчы: «Міціна каханне» (1924), «Сонечны ўдар» (1925), «Справа карнета Елагіна»] (1925) і, нарэшце, «Жыццё Арсеньева» (1927—1929, 1933). Гэтыя творы сталі новым словам і ў бунинском творчасці, і ў рускай літаратуры ў цэлым. А па словах К.
Памёр у сне ў два гадзіны ночы з 7 на 8 лістапада [[1953]] года ў [[Парыж]]ы. Пахаваны на могілкі [[Могілкі Сент-Жэнеўеваў-дэ-Буа|Сент-Жэнеўеваў-дэ-Буа]].
У 1929—1954 творы Буніна ў [[СССР]] не выдаваліся. З 1955 года
{{Нобелеўская прэмія/літаратура}}
|