Скіфы: Розніца паміж версіямі

{{індаеўрапейцы}}

 

Назва скіфы адносілася да асноўнага насельніцтва Паўночнага Прычарнамор'я ў VII ст. да н.э. — III ст. н.э. (еўрапейскія скіфы); у пашыраным сэнсе скіфамі называюцца таксама роднасныя ім іранамоўныя плямёны: сакі, масагеты, дакі і інш. (азіяцкія скіфы). Паводле [[Герадот]]а, скіфы называлі сябе скалотамі; яны падзяляліся на царскіх скіфаў, ваяўнічых скіфаў-вандроўнікаў і аселых скіфаў-земляробаў і аратых. Вандроўныя скіфы прыйшлі ў прычарнаморскія стэпы з Азіі, выцесніўшы кімерыйцаў, рабілі паходы ў Малую Азію, Сірыю, Палесціну, панавалі ў Пярэдняй Азіі. Плямёны скіфаў насялялі тэрыторыі паміж [[Дон]]ам і [[Дунай|Дунаем]], [[Крым]]; іх паўночная мяжа рассялення не высветлена. У Прычарнамор'і яны гандлявалі з Ольвіяй і іншымі грэчаскімі гарадамі-калоніямі, займаліся ганчарнай вытворчасцю, апрацоўкай жалеза, бронзы, золата. У V ст. да н.э. ў скіфаў існавала ваенная дэмакратыя (народны сход, савет старэйшын, племянныя правадыры) на стадыі пераходу да манархічнай дзяржавы.