{{вызнч|1='''Іван Ігнатавіч КРАСКОЎСКІ}}Краскоўскі''' ([[{{ДН|24 чэрвеня]] [[|6|1880]]}}, в. Дубічы Бельскага пав. Гродзенскай губ. (цяпер Падляшскае ваяв., Польшча) — [[{{ДС|23 жніўня]] [[|8|1955]]}}, Браціслава, Славакія; Псеўданімы: ''Кій''), беларускі палітычны дзеяч, публіцыст, педагог.
Скончыў [[Пецярбургскі універсітэтўніверсітэт]]. Працаваў у Кіеве ў Зямельным саюзе. Член [[БСГ]]; [[БСДП]]. У верасні 1917 на з'ездзе народаў у Кіеве прадстаўляў беларускія нацыянальныя арганізацыі. Арыштаваны бальшавікамі 18.12.1917. У 1918 уваходзіў у склад урада [[Украінская Народная Рэспубліка|Украінскай Народнай Рэспублікі]] (УНР); быў паслом УНР у Грузіі. У 1920 старшыня Беларускага нацыянальнага камітэта ў Вільні. З 1922 дырэктар [[Дзвінская дзяржаўная беларуская гімназія|Дзвінскай дзяржаўнай беларускай гімназіі]] (цяпер [[Даўгаўпілс]], [[Латвія]]). З лета 1925 у Мінску, працаваў у [[БДУ]], [[Інбелкульт|Інбелкульце]] (потым [[БелАН]]). Старшыня сацыяльна-культурнай секцыі і член прэзідыума Дзяржплана БССР. З 1930 у Дзяржплане СССР. У перыёдыцы быў змешчаны анонс яго кнігі "Гісторыя Беларусі". Арыштаваны АДПУ СССР 8.7.1930 па справе «[[Саюз вызвалення Беларусі, справа|Саюза вызвалення Беларусі]]». Этапаваны для следства ў Мінск. Пастановай Калегіі АДПУ ад 10.4.1931 сасланы на 5 гадоў у Самару. Зноў арыштаваны НКУС СССР 4.11.1937. Рашэннем ад 4.3.1940 тэрмін папярэдняга зняволення залічаны ў тэрмін адбывання пакарання; вызвалены 19.3.1940. Пасля вайны выехаў у Чэхаславакію да дачкі, якая працавала ў музеі ў Браціславе. Па першым прысудзе рэабілітаваны 22.5.1962, па другім прысудзе рэабілітаваны Куйбышаўскім абласным судом 10.6.1988.
