Узначальваў мясцовае кіраваннекіраўніцтва ці самакіраваннесамакіраўніцтва (воласці, горада, мястэчка, сяла, вёскі, двара). Войта прызначаў [[вялікі князь ВКЛ]] з ліку заможных мяшчан або феадалаў, а прыватнаўласніцкіх гарадоў — іх уладальнікі. ІншыІншага разразу войта выбіралі гараджаннегараджане, напрыклад у [[Орша|Оршы]], [[Пінск]]у, [[Мазыр]]ы. У гарадах, дзе існавала самакіраванне, пасада войта ўводзілася да [[Магдэбургскае права|Магдэбургскага права]]. Увядзенне пасады войта адначасова з наданнем Магдэбургскага права азначала стварэнне прадугледжаных гэтым правам органаў кіравання. Класічнае Магдэбургскае права зводзіла ролю войта да старшынства на [[Войтаўска-лаўніцкі суд|шэфенскім судзе]].
Аднак на Беларусі войт паступова набыў правы вышэйшай адміністрацыйнай улады і [[Войтаўскі суд|войтаўскага суда]]. Меў значныя крыніцы даходаў. Акрамя судовых пошлін, набыткампрыбытак войта быліскладаўся значнаяса частказначнай часткі розных натуральных пабораў, долядолі прыбыткаўпрыбытку ад рыначнага гандлю, утрымання корчмаў, крам, часам зямельныя— зямельных падараванніпадараванняў. Прызначаныя войты часта перакладалі свае абавязкі на [[ландвойт]]аў, варагавалі з гараджанамі. ДакументыЗадакументаваныя шматлікія скаргі на незаконныя дзеянні войта.
