Бітва пад Вількамірам (1435): Розніца паміж версіямі

Войска Свідрыгайлы Альгердавіча налічвала да 15 тысяч чалавек, сярод іх - 6 тысяч ратнікаў самога вялікага князя, 50 дружын удзельных князеў, 3 тысячы лівонскіх рыцараў, 1,5 тысячы чэшскіх табарытаў, 500 ардынцаў. Гэта разнароднае войска ўзначальвалі тры ваеначальнікі - сам Свідрыгайла, магістр Лівонскага ордэна Франк Кірскоф і князь [[Жыгімонт Карыбутавіч]]. Адзіным камандуючым, які меў ваенны талент, быў Жыгімонт Карыбутавіч, удзельнік гусіцкіх войнаў. Жыгімонт Кейстутавіч мабілізаваў 5 тысяч літоўскіх ваяроў, камандаванне якімі даручыў свайму сыну Міхаілу. Польшча прыслала на дапамогу свайму васалу яшчэ 4-12 тысяч чалавек на чале з Якубам Кабылянскім. Мяркуецца, што Свідрыгайла ўступіў у бітву ў надзвычай неспрыяльных умовах. Яго войскі не паспелі да канца разгарнуць сваю цяжкую кавалерыю і палявы ўмацаваны лагер з вазоў (вагенбург), пабудаваны на гусіцкі манер. Свідрагайлава войска было атакавана, раздзелена на дзве часткі і практычна знішчана літоўска-польскай кавалерыяй. Свідрыгайла пацярпеў цяжкую паразу, з 50 князёў, якія былі ў бітве на баку Свідрыгайлы, загінулі 13, а 34 трапілі ў палон. З боку лівонскага рыцарства загінулі магістр [[Франц фон Кірскорф]] і некалькі [[камтур]]аў. Свідрыгайла з 30 баярамі ўцёк у Полацк. Ён прадоўжыў вайну, але значна аслаблены, быў вымушаны ў 1437 г. прапанаваць Жыгімонту кампраміс, на які той пад націскам польскага боку не згадзіўся. На месцы бітвы Жыгімонт Кейстутавіч загадаў пабудаваць касцёл ў гонар перамогі.