Ерней Копітар: Розніца паміж версіямі

 

У 1808 году Копітар апублікаваў першую граматыку [[славенская мова|славенскай мовы]], Slovnica slovanskega jezika na Kranjskem, Koroškem in Štajerskem («Граматыка славянскай мовы Краіны, Карынціі і Штырыі»). Ён таксама выдаў зборнік Glagolita Clozianus (1836), у які ўвайшлі так званыя «Брыжынскія (Фрэйзінгенскія) урыўкі» (славен. Brižinski spomeniki), найстаражытны вядомы тэкст на славенскай і першы тэкст, напісаны на славянскай мове лацінкай, з перакладам і каментарыямі. Высунуў тэорыю аб паннонскім паходжанні [[царкоўнаславянская мова|царкоўнаславянскай мовы]], пасля адхіленая навуковым супольнасцю. Займаўся лексікаграфіяй, рэфармаваннем алфавіту, складаннем падручнікаў, зборам фальклору і асветніцкай дзейнасцю. Дзякуючы яго намаганням у 1817 годзе ў люблянскім ліцэі адкрылася кафедра славенскай мовы. Копитар падтрымліваў сяброўскія адносіны з [[Вук Караджыч|Вукам Караджычам]] і дапамагаў яму ў працы над стварэннем літаратурнай сербскахарвацкай мовы, нягледзячы на ​​тое, што ў бытнасць цэнзарам Венскай бібліятэкі адмовіўся прапусціць кнігу Караджыча аб паразе Першага Сербскага паўстання. Копітар таксама ўпершыню адзначыў падабенства паміж няроднаснымі мовамі Балканаў.

 

[[Катэгорыя:Асобы]]