Леапольд II Габсбург: Розніца паміж версіямі

'''Леапольд II''' ([[{{ДН|5 мая]] [[|5|1747]]}} –— [[{{ДС|1 сакавіка]] [[|3|1792]]}}) ({{lang-de|Leopold II}}) — кароль Германіі (рымскі кароль) з 1790 года, абраны [[Імператары Свяшчэннай Рымскай імперыі|імператарам Свяшчэннай Рымскай імперыі]] нямецкай нацыі [[30 верасня]] [[1790|1790 года]], трэці сын [[Франц I|Франца I]] і [[Марыя Тэрэзія|Марыі Тэрэзіі]].

Нарадзіўся ў [[Вена|Вене]]. Пасля смерці другога сына, Карла, быў прызначаны ў пераемнікі бацькі на тасканскім пасадзе, і пасля смерці бацькі, [[18 жніўня]] [[1765|1765 года]], уступіў у кіраванне Тасканай пад імем Пятра Леапольда І (П'етра Леапольда I). Спачатку пад кіраўніцтвам давераных імператрыцы, маркіза Бота і графа РозенбэргаРозенберга, пасля самастойна, Леапольд праводзіў умераныя, але паслядоўныя рэформы.

У [[1790]] годзе Леапольд успадкаваў імператарскую карону пасля бяздзетнага брата. Дзяржава знаходзілася уў поўным разладаванні. Леапольд прыклаў значныя намаганні да заспакаення саслоўнага, нацыянальнага і клерыкальнага незадавальнення. Паўстанне ў Бельгіі і Венгрыі было задушана; Рэйхенбахскім дагаворам (ліпень [[1790]]) атрымалася ўтрымаць Прусію ад набыткаў у [[Польшча|Польшы]]; аўстра-турэцкая вайна скончылася ў 1791 годзе Сыстоўскім мірам.

Да [[Вялікая французская рэвалюцыя|Вялікай французская рэвалюцыі]] Леапольд, хоць і брат Марыі-Антуанэты, ставіўся насцярожана, і толькі пасля спробы ўцёкаў караля згадзіўся спачатку з прускім паслом Бішафвердэрам, потым з самім [[Фрыдрых Вільгельм II|Фрыдрыхам Вільгельмам II]], на пільніцкім з'ездзе, адносна абаронча-наступальных дзеянняў супраць Францыі. З прыняццем французскай канстытуцыі [[Людовік XVI|Людовікам XVI]] ([[14 верасня]] [[1791]] года) Леапольд абвясціў мэту пагаднення папярэдне дасягнутай. Новыя цяжкасці прывялі да саюзу нямецкіх дзяржаў [[7 лютага]] [[1792]] года; але і цяпер Леапольд думаў болей аб абароне. Пасля абвяшчэньняабвяшчэння вайны з боку Францыі Леапольд нечакана памёр [[1 сакавіка]] [[1792]] года.