Гістарыяграфія гісторыі Беларусі: Розніца паміж версіямі

У 1970-я гг. пачалася падрыхтоўка спецыялістаў вышэйшай кваліфікацыі па спецыяльнасці «''Гістарыяграфія і крыніцазнаўства''». Была абаронена дысертацыя на суісканне вучонай ступені кандыдата гістарычных навук ([[Э. Р. Іофе]], 1974).

Абагульненнем даваеннага перыяду развіцця беларускай савецкай гістарыяграфіі стала манаграфія [[У. М. Міхнюк]]а «''Становление и развитие исторической науки Советской Белоруссии (1919 – 1941 гг.)''» (1985). Вынікі навуковага вывучэння гісторыі БССР і гісторыі Камуністычнай партыі Беларусі былі падведзеныя ў абагульняльабагульняльнай працы У. М. Міхнюка і [[П. Ц.Петрыкаў|П. Ц. Петрыкава]] «''Историческая наука БССР, 80-е годы''» (1987).

У 1970-я — 1-й пал. 1980-х гг. пачалася гістарыяграфічная распрацоўка шэрагу кірункаў і тэмаў айчыннай гістарычнай навукі. Праблемы беларускага крыніцазнаўства даследаваў [[М. М. Улашчык]]: манаграфіі «''Очерки по археографии и источниковедению истории Беларуси феодального периода''» (1975) і «''Введение в изучение белорусбелорусско-литовского летописания''» (1985). Адным з першых і дасюль актуальных даследчыкаў гістарычнай думкі на Беларусі ў 16—19 ст. стаў [[Г. А. Каханоўскі]] з працай «''Археалогія і гістарычнае краязнаўства Беларусі ў XVI – ХIХ стст.''» (1984).