Вікіпедыя

Ігнат Сымонавіч Легатовіч: Розніца паміж версіямі

Інтэрактыўны прагляд гісторыі
[недагледжаная версія][дагледжаная версія]
← Папярэдняя праўкаНаступная праўка →
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразметка
др clean up, replaced: а у → а ў, і у → і ў, {{вызнч|1=Ігнат Сымонавіч}} {{вызн|1=Легатовіч}} → {{DEFAULTSORT:Легатовіч Ігнат Сымонавіч}}'''Ігнат using AWB (7893)
др афармленне
Радок 1:
{{DEFAULTSORT:Легатовіч Ігнат Сымонавіч}}'''Ігнат Сымонавіч Легатовіч''' (30 ліпеня ({{ДН|10 жніўня) [[|8|1796]]|30|7}}, маёнт. Малая Капліца Гродзенскага пав.  — 28 верасня ({{ДС|10 кастрычніка) [[|10|1867]]|28|9}}), — беларускі і польскі паэт, педагог.
 
Нарадзіўся ў шляхецкай сям'і. Скончыў Гродзенскую дамініканскую школу і [[Віленскі ўніверсітэт]] (1817), дзе атрымаў дыплом магістра. Працаваў выкладчыкам лацінскае мовы ў Мінскай гімназіі (1817–18391817—1839), школьным інспектарам ў Лепелі і Вількаміры. У 1846, страціўшы зрок, пераехаў у Мінск, дзе заняўся рэпетытарствам і літаратурнаю творчасцю. Жыў бедна, бо не хапала пенсіі. Часта наведваў дом Марцінкевічаў.
 
Вершы і эпіграмы І. Легатовіча карысталіся вялікаю папулярнасцю ў тагачасным грамадстве. Паэт высмейваў і агульначалавечыя заганы, і непрыстойныя паводзіны ды ўчынкі канкрэтных асоб. Эпіграмы І. Легатовіча скіраваны супраць зладзеяў, п'яніцаў, злосных жонак і графаманаў. Асаблівы рахунак І. Легатовіч выстаўляў дактарам, лячэнне якіх не толькі спустошала кішэню хворага, але і скарачала век, магчыма тут выявіўся горкі жыццёвы вопыт паэта, бо страціўшы зрок, ён доўга і безвынікова спрабаваў вярнуць яго з дапамогаю медыцыны<ref>Мархель У. На кампактнай мастацкай плошчы // Мархель У. Прысутнасць былога. С. 71.</ref>.
 
Самым вядомым творам І. Легатовіча была эпіграма на смерць жорсткага прыгонніка маршалка Мінскае губерні Леана Оштарпа. Сацыяльны аспект з’яўляеццаз'яўляецца асноўным і ў эпіграме «Адказ хлопа». Пэўна, антыпрыгонніцкі пафас дадзеных твораў І. Легатовіча стаўся тою акалічнасцю, якая звязала асобу паэта з ананімна надрукаваным у альманаху Адама Пянькевіча «Bojan» (1838) вершам «Скажы, Вяльможны Пане…». Напраўдзе ж, выдавец «Bojana» А. Пянькевіч (1811–18791811—1879) у 1830-я гады яшчэ не меў сувязі з І. Легатовічам.
 
{{зноскі}}
 
== Літаратура ==
{{літ|1=|* Янушкевіч Я. Услед за Міцкевічам і Пушкіным  — Дунін-Марцінкевіч: Канцэпцыя аднаго супольнага юбілею аднаго з заснавальнікаў новай беларускай літаратуры // Беларусіка  — Albaruthenica кн. 20, 2001. С. 178-181|Хаўстовіч М. Паэзія 30-40 гг. ХІХ ст. (Ян Чачот, Ігнат Легатовіч, Тадэвуш Лада-Заблоцкі) // Лекцыі па гісторыі беларускае літаратуры. БДУ, 2005.|Від=Б}}178—181;
* Хаўстовіч М. Паэзія 30-40 гг. ХІХ ст. (Ян Чачот, Ігнат Легатовіч, Тадэвуш Лада-Заблоцкі) // Лекцыі па гісторыі беларускае літаратуры. БДУ, 2005.
 
{{DEFAULTSORT:Легатовіч Ігнат Сымонавіч}}
Узята з "https://be.wikipedia.org/wiki/Ігнат_Сымонавіч_Легатовіч"