Свевы

Свевы, свебы (лац.: Suevi, Suebi) — зборная назва насельніцтва поліэтнічнай Усходняй Германіі, уключаючы пераважна германскія народнасці (семноны, гермундуры, квады і інш.), якія займалі ў I стагоддзі да н. э. - II стагоддзі н. э. басейн Эльбы, Майна, Некара, верхняга Рэйна. У часы Тацыта на ўсходзе свебаў згадваліся венеды (адносяць да праславян), эстыі і пеўкіны (бастарны) (апошнія па Іаакімаўскім летапісе адносяцца да сваякоў славян). Поліэтнічны характар ​​свебаў ўсё больш прызнаецца навукай. Свебскае мора ў часы Пталемея географа паўстае Сармацкім Акіянам з Венедскім залівам (акругай Усходняй Прыбалтыкі).

Упершыню апісаны Цэзарам, які ў 58 да н. э. нанёс паразу свевамі на чале з Арыявістам, якія перайшлі каля 71 да н. э. Рэйн і якія спрабавалі ўладкавацца ў Галіі. Падчас шматлікіх паходаў гэтых плямёнаў частка іх заставалася ў месцах уварвання свеваў. Так, паўночныя свевы як частка семнонаў аселі ў Паўночнай Германіі, а некарскія свевы - рэшткі маркаманаў - у рымскай правінцыі Верхняя Германія (Germania Superior). Свеўскія плямёны гралі вядучую ролю ў дзяржаўным утварэнні Марабода (8 да н. э. - 17 н. э.).