'''Атон IV''' ({{ДН|||1182}}—{{ДС|||1218}}) — нямецкі кароль, імператар Свяшчэннай рымскай імперыі ([[1209]]—[[1215]]).
За ўдзел у вайне супраць [[ПіліпФіліп II Аўгуст|ПіліпаФіліпа II Аўгуста]], атрымаў графства [[Пуату]] і герцагства [[Герцагства Аквітанія|Аквітанію]]. Пасля смерці імператара [[Генрых VI|Генрыха VI]] ён быў процістаўлен вельфскай партыяй Піліпу Швабскаму ([[1198]]), але быў пераможаны, хоць яму дапамагалі Англія, Данія і папа рымскі, з якім ён 8 чэрвеня [[1201]] склаў зневажальны [[Нейскі канкардат]]. Пасля забойства Піліпа, у [[1208]], Атон быў прызнаны нямецкім каралём, пераабраны ў Франкфурце, і 4 кастрычніка [[1209]] каранаваны ў [[Рым]]е.
Атон IV не стрымаў дадзеных папе абяцанняў і заявіў прэтэнзію на вярхоўныя правы над [[Італія]]й, папа [[Інакенцій III, папаПапа рымскіРымскі|Інакенцій III]] у лістападзе [[1210]] адлучыў яго ад царквы і ў [[1212]] прызнаў [[Фрыдрых II Гогенштаўфен|Фрыдрыха II Гогенштаўфена]] законным германскім каралём. Уся паўднёвая Германія пасля гэтага адышла ад Атона. Пераможаны французскім каралём Піліпам II пры Бувіне ([[1214]]), Атон павінен быў саступіць суперніку; ён уцёк ў свае спадчынныя землі і адтуль ваяваў яшчэ з дацкім каралём Вальдэмарам і архібіскупам магдэбургскім.
{{літ|1=|Abel, «Kaiser О. IV und Konig Friedrich II».
