Вал (фартыфікацыя): Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
++ |
структ |
||
Радок 3:
{{далей}}: [[Рымскія валы]], «[[Атлантычны вал]]», «[[Усходні вал]]».
У старажытнасці — пераважна земляныя, часам [[жвір]]овыя. Пазней часта ўмацоўваліся [[каркас]]нымі драўлянымі канструкцыямі ([[клець|клецямі]], [[гародня]]мі, [[тарас]]амі). Часам драўляны каркас дапаўняўся канструкцыямі з неапаленай [[цэгла|цэглы]]. У [[яцвягі|яцвяжскіх]] [[гарадзішча]]х вонкавы схіл вала часта замошчваўся [[валун]]амі<ref>Костачкін, Піваварчык.</ref>. Земляны вал мог перабудоўвацца, цалкам ці часткова, у каменны, утвараючы [[вала-каменная крэпасць|вала-каменную крэпасць]]<ref name=mak>Макееў.</ref>. Германскія гарадзішчы ў часы рымскага заваявання ([[1 ст. да н.э.]]) мелі валы, складзеныя з чаргаваных слаёў грунту, камення і бярвення<ref>Fortification and siegecraft // {{крыніцы/Брытаніка 1911}}</ref>.
Звычайны нахіл землянога вала быў каля 30°, жвіровага — да 50°, каменнага — да 70°<ref name=mak/>. Дзеля паляпшэння абарончых якасцяў вал мог [[эскарп|эскарпіравацца]] (падрэзвацца знізу), што, аднак, было магчымым не з усімі відамі канструкцыйнага грунту
{{далей}}: [[умацаванае гарадзішча]], [[горад]].
|