Калінінскі фронт: Розніца паміж версіямі

Войскі фронту вялі абарончыя баі пад [[Масква|Масквой]] (кастрычнік — снежань [[1941]] г.), правялі [[Калінінская аперацыя|Калінінскую]] (снежань [[1941]] — студзень [[1942]] гг.), [[Сычоўска-Вяземская аперацыя|Сычоўска-Вяземскую]] (студзень [[1942]] г.). У час Тарапецка-Холмскай аперацыі (студзень — люты [[1942]] г.) 4-я ўдарная армія (генерал-палкоўнік [[А. І. Яроменка]]) узяла [[Тарапец]] [[21 студзеня]] [[1942]] г. і вяла далейшае наступленне на Віцебскім напрамку ў глыбокім тыле групы армій «Цэнтр». Нямецкае камандаванне перакінула сюды з Заходняй Еўропы 4 пяхотныя дывізіі і ў пачатку лютага [[1942]] г. спыніла наступленне савецкіх войск на [[Віцебск]]. У выніку баёў у раёне [[Сураж]] — [[Веліж]] утварыліся т.зв. Віцебскія «вароты». У далейшым войскі фронту ўдзельнічалі ў Ржэўска-Вяземскай (сакавік – красавік [[1943]] г.) і Смаленскай (жнівень — кастрычнік [[1943]] г.) аперацыях. Пасля Невельскай аперацыі ([[1943]] г.) войскі фронту выйшлі да ўсходняй граніцы [[БССР]]. У пачатку кастрычніка [[1943]] г. 39-я і 43-я арміі выйшлі на тэрыторыю Беларусі і пачалі баі за яе вызваленне. [[8 кастрычніка]] [[1943]] г. у ходзе наступлення на Віцебскім напрамку войскі 39-й арміі і рухомай механізаванай групы фронту вызвалілі [[Лёзна]]. Гэта быў першы вызваленны раённы цэнтр вобласці. [[20 кастрычніка]] [[1943]] г. фронт перайменаваны ў [[1-ы Прыбалтыйскі фронт.]].