Дыктатар: Розніца паміж версіямі

У Старажытным Рыме працэдура прызначэння дыктатара складалася ў наступным: сенат выносіў так званы «надзвычайны [[сенатусконсульт]] (пастанова)», якая выяўлялася ў формуле: «Хай [[консулКонсул, Старажытны Рым|консулы]]ы прымуць меры, каб дзяржава ня зведала шкоды». Пасля гэтага консулы называлі імя дыктатара і адразу распускалі сваіх [[ліктар]]аў, якія ўсе пераходзілі да дыктатара (дыктатару належыла 24 ліктара, тады як консулам  — па 12); такім чынам яны апыняліся перад дыктатарам радавымі грамадзянамі, і ён меў над імі права жыцця і смерці, як і над усімі грамадзянамі, акрамя [[народныя трыбуны|народных трыбунаў]]. Па прызначэнні, дыктатар выбіраў сабе памагатага  — «начальніка конніцы».

Дыктатар валодаў усёй поўніцай дзяржаўнай улады. Пры прызначэнні дыктатара да яго тытулу заўсёды дадаваўся чыннік яго абрання (напрыклад, дыктатар, які абраўся на выпадак ваеннай небяспекі,  — ''Dictator rei gerundae causa'', г. зн. дыктатар для вядзення вайны).

Першапачаткова на пасаду дыктатара маглі прызначацца толькі [[патрыцыі]], але з 356 да н.э.  — таксама [[плебеі]].