Мікалай Мікалаевіч Улашчык: Розніца паміж версіямі

{{вызнч|1=Мікалай Мікалаевіч}} {{вызн|1=Улашчык}} ([[1 лютага|1 (14) лютага]] [[1906]], [[Вёска Віцкаўшчына|в. Віцкаўшчына]] Мінскага пав. (цяпер [[Дзяржынскі раён]]) — [[14 лістапада]] [[1986]], [[Масква]]), беларускі гісторык, археограф, празаік, перакладчык, мэмуарыст. [[Доктар навук|Доктар гістарычных навук]]. Аўтар навуковых прац па гісторыі [[ВКЛ]], па праблемах летапісання, крыніцазнаўства і археаграфіі.

Нарадзіўся ў сям'і заможнага селяніна. У 1924-1930 працаваў у [[Беларуская дзяржаўная бібліятэка|Беларускай дзяржаўнай бібліятэцы]] і [[Кніжная палата БССР|Кніжнай палаце БССР]]. Браў актыўны ўдзел у нацыянальным жыцці Мінска. Пачаў публікавацца з 1924. У 1929 скончыў сацыяльна-гістарычнае аддзяленне педагагічнага факультэта [[БДУ]]. Арыштаваны 16 чэрвеня 1930 у справе «[[Саюз вызвалення Беларусі|Саюза вызвалення Беларусі]]», фактычна за працу ў галіне беларускага краязнаўства. 10 красавіка 1931 высланы на 5 гадоў у Налінск Вяцкай воблвобласці. Арыштаваны зноў у ліпені 1932 і 10 чэрвеня 1933 асуджаны паўторна; этапаваны ў Марыінскі лагер (Новасібірская вобл.вобласць); потым у пасёлак Суслава Кемераўскай воблвобласці. Вызвалены вясной 1935 бязбез права вяртання ў Беларусь. Працаваў выкладчыкам гісторыі і геаграфіі ў розных навучальных установах РасеіРасіі. З 1939 у Ленінградзе[[Ленінград]]зе. Арыштаваны 23 чэрвеня 1941; высланы ў Златавуст Чэлябінскай воблвобласці. Пры садзеянні акадэміка Л. Арбелі 28 лістапада 1942 вызвалены. У 1948 выкладаў у [[Маскоўскі універсіт|Маскоўскім універсітэце]]. У 1949 звольнены з працы. Арыштаваны 23 снежня 1950; этапаваны ў лагер пры пасёлку Суслава ў Сібіры. Вызвалены 25 сакавіка 1955. Вярнуўся ў Маскву. Да 1986 працаваў навуковым супрацоўнікам Інстытуту[[Інстытут гісторыі АН СССР|Інстытута гісторыі]] [[АН СССР]]. Пахаваны ў Мінску на Чыжоўскіх могілках. У [[Старыя Дарогі|г. Старыя Дарогі]] Улашчыку ўстаноўлены помнік.