Барыс і Глеб: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др clean up, replaced: {{вызнч|1=Барыс і Глеб}} → '''Барыс і Глеб''' using AWB (7794) |
др clean up using AWB (7893) |
||
Радок 14:
Паводле Г.Фядотава з іх іменамі звязаны новы, невядомы нават Візантыі тып хрысціанскай святасці. Культ Барыса і Глеба меў шэрокае распаўсюджанне ў розных усходнеславянскіх княствах і быў прызваны змягчыць адносіны паміж князямі. Нягледзячы на доўгую і ўпартую барацьбу паміж Полацкам і Кіевам, ушаванне Барыса і Глеба мела месца і ў землях, якія складаюць тэрыторыю сучаснай Беларусі. «Сказанне» шырока бытавала ў складзе чэсцяў-міней (адзін са спрісай захаваўся ў Чэцці 1489), пралогаў. Каля 1693 у Полацку ставіла ся п'еса «Духоўнае прычасце святых Барыса і Глеба», у якрй выкарысталі сюжэт «Сказання». У 12 ст. Барыса-Глебскія храмы былі пабудаваны ў Полацку, Тураве, Гродне, Навагрудку.
Руская праваслаўная царква ў 1071 прылічыла Барыса і Глеба да ліку святых. Памяць абодвух пакутнікаў засталася для [[Расія|Расіі]] святою. Рускія людзі і пераважна княжы род бачылі ў іх сваіх заступнікаў і малітоўнікаў. Летапісы поўныя аповядамі аб цудах вылячэння, якія адбываліся ля іх труны, аб перамогах, здабытых іх імем і дапамогай (напр. аб перамозе Рурыка Расціславіча над Канчаком, [[Аляксандр Неўскі|Аляксандра Неўскага]] над немцамі), аб паломніцтве князёў да іх труне (напрыклад Уладзіміра Уладзіміравіча, князя галіцкага, Святаслава Усеваладавіча — князя суздальскага) і т. д. У 1071
== Спасылкі ==
| |||