Ян Булгак: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др →Біяграфічныя звесткі: пасуду > пасаду i iнш. |
Пярэсека (нацiск на другi склад - http://www.maps.by/viewate/20645) |
||
Радок 13:
== Біяграфічныя звесткі ==
Скончыў класічную гімназію ў [[Вільня|Вільні]] (1897), паступіў на факультэт філасофіі [[Ягелонскі ўніверсітэт|Ягелонскага ўніверсітэта]] ў Кракаве. Але абмежаванасць сродкаў прымусіла праз два гады пакінуць вучобу. Да 1912 жыў у вёсцы
== Творчасць ==
Радок 19:
Я. Булгак прадстаўнік піктаральнай плыні фотамастацтва. Плынь з'явілася ў кан. 19 ст., прымаючы эстэтыку імпрэсіянізму і працуючы з тэмамі пейзажа і архітэктуры. Галоўная тэма ягоных прац — брамы, завулкі, дахі, прырода і святло, калі і з'яўляецца сілуэт чалавека, то падпарадкоўваецца кампазіцыі, інтэгруецца з архітэктурай. Крытыкі і фатографы звяртаюць увагу на тое, што Вільня, сфатаграфаваная Я. Булгаком, нагадвае разагрэты сонцам паўднёваеўрапейскі горад, няма ў ім жыцця, няма людзей, крамаў, рэстаранаў, ёсць чыстая архітэктура. Работы Я. Булгака вылучае незвычайная мастацкасць, пачуццё пейзажу, відавочнае захапленне амаль тэатральнай пастаноўкай кадра, адчуванне прапорцыі і прасторы, а перадусім уменне працаваць са святлом, якое стварае клімат фатаграфіі. Вывучэнне святла вельмі цікавіла Я. Булгака. За фатаграфію «Радасць жыцця», якая паказвала заценены пакой у які пранікаюць промні сонца, Я. Булгак атрымаў узнагароду на Міжнародным фатаграфічным салоне ў Варшаве (1937).
Найбольш вядомыя фатаграфіі Булгака, зробленыя ў Беларусі, характарызуюцца ярка вызначанай этнаграфічнай скіраванасцю: беларускія народныя тыпы, краявіды, вёскі, гаспадарчыя пабудовы беларускіх сялян («Беларус з-пад Клецка», «Бабулька-беларуска з маёнтка
Аўтар кнiг «Мая зямля» (1919), «Эстэтыка святла» (1936), «Дваццаць шэсць гадоў з Рушчыцам» (1939). Вядомы Я. Булгак не толькі як майстра краязнаўчай фатаграфіі, але і як педагог, бібліёграф, фалькларыст, гісторык мастацтваў, першы беларускі гісторык фатаграфіі. Аўтар дзесяткаў артыкулаў пра беларускі фальклор і краязнаўства («Экскурсіі на Свіцязь», 1910; «Велікодныя песні на Міншчыне (валачобнікі)», 1911 і інш.), прац пра мастака Ф. Рушчыца, даследаванняў і падручнікаў па эстэтыцы і тэхніцы фатаграфіі. Яму належыць спецыяльная праца «Пра першых віленскіх фатографаў з XIX стагоддзя» (1939) і кніга ўспамінаў «Край дзіцячых гадоў» (1942), у якой адлюстравана жыццё Навагрудчыны канца 19 — пачатку 20 ст.
|