Святая інквізіцыя: Розніца паміж версіямі

Пазасудовых распраў інквізіцыя не дапушчала. Акрамя звычайных [[допыт]]аў, ужывалася, як і ў свецкіх судах таго часу, [[катаванне]] падазраванага. Разам з тым, катаванні лічыліся неэфектыўным сродкам следства і таму ўжываліся інквізіцыяй радзей, чым свецкімі [[трыбунал]]амі (толькі прыблізна ў 10 % выпадкаў){{крыніца?}}. [[Юрыст]]ы каталіцкай царквы велізарнае значэнне надавалі [[чыстасардэчнае прызнанне|чыстасардэчнаму прызнанню]]. У тым выпадку, калі [[падазраваны]] не паміраў падчас [[следства]], а прызнаваўся ў зробленым і раскайваўся, то матэрыялы справы перадаваліся ў [[суд]].

У 1-м перыядзе суд над ератыкамі складаў частку функцый біскупскай улады, а пераслед іх мела часовы і выпадковы характар; ва 2-м ствараюцца сталыя інквізіцыйныя трыбуналы, змешчаныя ў адмысловым вядзенні дамініканскіх манахаў; у З-м інквізіцыйная сістэма цесна звязваецца з інтэрасамі манархічнай цэнтралізацыі ў Іспаніі і дамаганнямі яе васпанаў на палітычную і рэлігійную супрэматыю ў Еўропе, перш служачы прыладай дужання супраць маўраў і яўрэяў, а потым, разам з Езуіцкім ордэнам, з'яўляючыся баявою сілаю каталіцкай рэакцыі [[XVI стагоддзе|XVI ст.]] супраць пратэстанцызму.