[[File:Livland_gross.jpg|thumb|Карта Лівоніі пасля продажу Даніяй Ордэну паветаў Хар'ю і Віру]]
[[Дацкі кароль]] [[Вальдэмар IV]] зразумеўразумеў, што не мае сілсілы утрымацьтрымаць свае заморскія ўладанні ў Эстоніі, [[29 жніўня]] [[1346]] г. ён прадаў Тэўтонскаму ордэну за 19000{{nobr|19 000}} [[кёльн|кёльнскіх]]скіх [[марка|марак]] свае эстонскія ўладанні — паветы [[Хар’ю]] і [[Віру]]. У 1347 г. Тэўтонскі ордэн перадаў гэтыя правінцыі [[Лівонскі ордэн|Лівонскаму ордэну]].
Паўстанне, карная аперацыя і пераход Хар’юХар'ю і Віру да Ордэна мелі значныя сацыяльна-палітычныя наступствы, як для васалаў, так і для сялянаўсялян. Ордэн, у адрозненне дацкага караля, быў моцным і жорсткім гаспадаром. Падчас паўстання асабліва пацярпелі мелкія [[васал]]ы, многія загінулі, астатнія ў выніку разарыліся і сыйшлісышлі з маёнткаў у гарады або наогул з’ехаліз'ехалі з краю. Такім чынам, колькасць феадалаў у Эстоніі значна зменшылася. Прэтэнзіі буйных феадалаў Ордэн жорстка перапыняў. З гэтых прычын, хутка феадельныфеадальны стан уў Эстоніі сацыяльна знівеліраваўся і згрупаваўся, стаўшы нават узорам для іншіншых рэгіёнаў Прыбалтыкі.
ТымчасомаТымчасова эсты зразумелі, што пакуль існуе Ордэн паўстанні марныя, хоць Паўстанне Юр’евайЮр'евай ночы заставалася ў памяці эстаў. Да гэтага дадаліся вялікія люцкіялюдскія страты, асабліва ў паўночных паветах і на [[Эзель|Эзелі]]. Толькі ў павеце Хар’юХар'ю колькасць загінулых сялянаўсялян перасягнула 30 тыс., т.б. мясцовае [[эсты|эсцкае]] насельніцтва тут было цалкам вынішчанаевынішчана, у [[1346]] г. гэты павет называецца краекраем спусташонымспустошаным і ненаселенымнезаселеным.
