Экспанаты паходзілі галоўным чынам з калекцыі Івана Луцкевіча, які ў завяшчанні перадаў яе музею.
Музей налічваў каля 14 тысяч рукапісаў і старадрукаў. У экспазыцііэкспазіцыі меліся, у прыватнасці: частка праскайпражскай [[Біблія|Бібліі]] 1517 года [[Францішак Скарына|Францішка Скарыны]], [[Статут Вялікага Княства Літоўскага 1588 года|Статут ВКЛ 1588 года]], [[Навагрудскае Евангелле]] 14 стагоддзя, [[Аль-Кітаб]], друкаваныя па-беларуску кнігі ([[Вільня]], [[Іўе]], [[Супрасль]], [[Нясвіж]], [[Слуцк]]), іншыя рэдкія кнігі.
Музей быў ліквідаваны напрыканцыў канцы [[1944]] года. Тое, што захавалася пасля вайны, было падзелена супольнай камісіяй паміж [[Літоўская ССР|Літоўскай ССР]] і [[БССР]]. Ад беларускага боку ў камісіі былі асобы, не звязаныя з Беларуссю. Яны адбіралі толькі тыя экспанаты, якія былі на беларускай мове. Усё звязанае з [[Вялікае Княства Літоўскае|ВКЛ]] было адкінута, таму найбольш значныя экспанаты засталіся [[Літва|Літве]] ці патрапілі ў [[Масква|Маскву]].
На чале музея да [[1939]] года стаяў [[Антон Луцкевіч]] — брат Івана. Яго супрацоўнікамі былі [[Мар'ян Пецюкевіч]], [[Янка Шутовіч]] і Владас Дрэма.
