Генрык Бэта: Розніца паміж версіямі

Родам з-пад Сухаволі Сакольскага павета (сучасн. [[Падляскае ваяводства]], Польшча). Скончыў духоўную семінарыю ў [[Горад Сейны|Сейнах]], дзе навучаўся разам з многімі прадстаўнікамі літоўскага духавенства. У 1908—1912 вучыўся ў каталіцкай духоўнай акадэміі ў [[Пецярбург]]у, сярод беларускіх семінарыстаў прапагандаваў ідэю ўжывання роднай мовы ў душпастырскай дзейнасці.<ref name="Наша вера. 2003. № 224">Наша вера. 2003. № 2(24).</ref> Затым прафесар духоўнай семінарыі ў Сейнах,<ref>[[Я. Станкевіч]]. З гісторыі Беларусі. Мюнхен. 1958. С. 71.</ref> у 1920-я г. рэктар духоўнай семінарыі ў [[горад Ломжа|Ломжы]]. Віцэ-афіцыял Ломжынскай кафедральнай капітулы (з 26.04.1929). Сябра рады прасінадальных экзаменатараў. Напярэдадні [[2СВ|Другой сусветнай вайны]] працаваў на пасадзе рэктара Місіянерскага інстытута ў Ломжы. Быў сталым падпісчыкам газеты «Chryścijanskaja Dumka». У гады вайны і ў пасляваенны час па-ранейшаму жыў і працаваў у Ломжы. Займаўся выкладчыцкай і душпастырскай дзейнасцю, гаспадарчымі і грамадскімі справамі. З 1952 служыў пробашчам у парафіі Чыжаў Ломжынскай дыяцэзіі. У 1956 г. абраны прасінадальным экзаменатарам. Сябра Ломжынскай дыяцэзіяльнай гаспадарчай рады.<ref>Беларускія рэлігійныя дзеячы…</ref>

Папулярызаваў [[пчалярства]], якое лічыў адным са сродкаў паляпшэння дабрабыту селяніна. У 1911 выдаў у Пецярбургу на беларускай мове ([[беларускі лацінскі алфавіт|лацінкай]]) брашуру «Пчаліна — жывёлка малая, а карысці дае многа», у якой змясціў чарцяжы [[вулей|вулля]], апісаў віды работ пчаляра ў залежнасці ад пораў года. Супрацоўнічаў з каталіцкай газетай [[Беларус (1913)|«Беларус»]], рэдакцыя якой выдала ў 1915 асобнай кніжкай яго сцэнічны твор «Бэтлейка» (ананімна).<ref> name="Наша вера. 2003. № 2(24).<224"/ref>