Вышыўка: Розніца паміж версіямі

Тэхніка выканання народнай вышыўкі даволі разнастайная. Большасць швоў ужывалася выключна для ўпрыгожвання асновы. Існавала група традыцыйных дэкаратыўных швоў, злучальных і краявых ([[абкіданне]]) швоў. На Палессі і Падняпроўі здаўна выкарыстоўвалі розныя віды зборак ([[маршчэнне]]). У залежнасці ад тэхнікі выканання вылучаюць 2 групы швоў: верхашвы (па суцэльнай тканіне) і скразныя (для якіх выцягваецца пэўная колькасць нітак асновы і ўтку). Верхашвы падзяляюцца на лікавыя (выконваюцца па ліку нітак тканіны) і адвольныя (па контуры). Сярод лікавых швоў асобнае месца займае набор (нацяг, завалаканне, процяг і інш.); пашыраны таксама швы [[вышыванне крыжыкам|крыжыкам]], [[пляцёнка]], сцябліністы, розныя віды [[гладзьПроцяг|гладзіпроцягу]] (гладзі) (адна-, двухбаковаядвухбаковы і інш.), роспіс. Традыцыйныя верхашвы выконваліся чырвонымі, чырвонымі з нязначным дадаткам сініх (з канца [[XIX стагоддзе|XIX ст.]] чорных) нітак. Адвольныя швы -– гладзьпроцяг (простаяпросты, рэдкаярэдкі), [[аплікацыя]], [[выбіванне]] і інш. -– найчасцей выкарыстоўвалі для стварэння паліхромных стылізавана-раслінных узораў. Строчка -– вышыўка па разрэджанай тканіне ([[сакаленне]], [[гафт]]) сустракаецца пераважна ў форме вузкіх мярэжак, якімі ўпрыгожвалі кашулі, фартухі, наміткі, ручнікі і інш.