Пераважная большасць даследчыкаў гісторыі Вялікай Айчыннай вайны характарызуе Г. К. Жукава, як таленавітага палкаводца. Пра яго жыццежыццё і дзейнасць напісана шмат арыкулаўартыкулаў і кніг, здымаліся кінастужкі. Сярод апошніх выпускаў кінематаграфіі — серыял «Жукаў». У многіх гарадах усталяваны помнікі Жукаву. У Мінску ў яго гонар названы адзін з праспектаў.
Разам з тым некаторыя пісьменнікі-публіцысты характарызуюць Г. К. Жукава, як жорсткага самаўпэўненага чалавека і карупцыянера ([[Бушкоў Аляксандр Аляксандравіч Бушкоў|Аляксандр Бушкоў]] («Расія, якой не было»)) і ставяць пад пытанне яго талент палкаводца ([[Віктар Сувораў]] («Цень Перамогі»)).
Цікава, што ў цыкле апавяданняў [[Васіль Быкаў|Васіля Быкава]] "«Сцяна"» есць апавяданне "«Палкаводзец"», галоўны герой якога, Палкаводзец спыняе адступленне чырвонаармейцаў расстрэлам некалькіх вайскоўцаў без усялякага следства. Магчыма, што прататыпам гэтага персанажу стаў Г. К. Жукаў, бо на гэта есць наступныя намекінамёкі: знешні выгляд, высокае палаженнестановішча, бліскучыя перамогі. Таксама адна дэталь нагадвае некаторыя падзеі часоў Сталінградскай бітвы :"Палкаводзец узіраўся ў поплаў і асабліва далей, па той бок рэчкі, дзе з ляска выпаўзалі сьветлажоўтыясветлажоўтыя нямецкія танкі. Палкаводзец ужо сустракаўся з імі і ведаў, што гэта ён рашучымі дзеяннямі свайго войска змусіў нямецкае камандаванне перакінуць іх з Афрыкі, дзеля якой яны і былі афарбаваныя ў колер пустыні."<ref>[http://old.knihi.com/bykau/sciana/index.html#palkavodziec Васіль Быкаў. Сцяна]</ref>.
