Мандаліна: Розніца паміж версіямі

Прататыпам для мандаліны стала [[Італія|італьянская]] лютня ўзору канца XVII, пачала XVIII стагоддзяў. Моцна выгнуты варыянт мандаліны, які выраблялі толькі ў [[Неапаль|Неапалі]], стаў ўзорам для мандаліны ўжо ў XIX стагоддзі. Гісторыя мандаліны пачалася з мандоры, разнавіднасці лютні, якая з'явілася ў XIV стагоддзі. Калі інструмент атрымаў сваё распаўсюджванне ў [[Еўропа|Еўропе]], яму было прыдумана мноства розных назваў і яго структурныя характарыстыкі мяняліся ў залежнасці ад краіны.

Першае згадванне сучаснага варыянту мандаліны са [[Сталь|сталёвымі]] струнамі прыпадае на працы вядомых італьянскіх музыкантаў[[музыкант]]аў, якія вандравалі па ўсёй Еўропе. Найбольш значная згадка належыць Гервазіё, які падарожнічаў з сярэдзіны XVIII да пачатку XIX стагоддзя. Гэтыя згадкі і запісы неапалітанскіх музыкаў сям'і Віначыя прымушаюць некаторых гісторыкаў сцвярджаць, што сучасную мандаліну вынайшлі менавіта ў Неапалі прадстаўнікі сям'і Віначыя. Больш позніпозьні варыянт мандаліны быў сканструяваны Антоніа Віначыя ў [[1772]] [[год]]зе. Зараз гэты асобнік знаходзіцца ў [[Горад Лондан|Лондане]], у Музеі Вікторыі і Альберта. Іншы асобнік мандаліны належаў Джузэпэ Віначыя і быў сканструяваны ў 1763 годзе, а цяпер знаходзіцца ў Музеі Музычных ІнструмэнтаўІнструментаў ў Клермонце, [[штат Каліфорнія]]. Самая ранняя з цяпер існуючых мандалін была зроблена ў [[1744]] годзе, яе можна знайсці ў Каралеўскай Музычнай Кансерваторыі ў [[Горад Брусель|Бруселі]].