Станіслаў Любіч-Маеўскі: Розніца паміж версіямі

 

Скончыў Віцебскую гімназію (1895), [[Кракаўскі універсітэт]] (1903). У [[1900]] ініцыіраваў стварэнне і ўзначаліў [[Кола беларускіх студэнтаў у Кракаве]]. У 1903-41 выкладаў гісторыю і геаграфію ў навуковых установах [[Польшча|Польшчы]], дырэктар гімназій у Замбраве, [[Львоў|Львове]], [[Каліш]]ы, Янове Любельскім, [[Вілейка|Вілейцы]], Новым Месце, Ляжайску. Выдаў больш за 13 падручнікаў па гісторыі, геаграфіі, беларускай і польскай мове, але найбольшую вядомасць набыў яго беларускі буквар «Лемантар» (Львоў, [[1929]]), які крытыкаваўся беларускімі мовазнаўцамі ([[Я. Станкевіч]]ам, [[С. Паўловіч]]ам, [[У. Самойла]]м і інш.) за шматлікія паланізмы і русізмы. Абодва беларускіх дапаможніка прызначаліся для ўтраквістычных, беларуска-польскіх, школ і былі падрыхтаваныя пад непасрэднай апекай польскіх школьных уладаў. У чэрвені 1940, пасля стварэння Літоўскай ССР, увайшоў у склад гарадской адміністрацыі [[Вільня|Вільні]], курыраваў школьны сектар, працаваў у Беларускім нацыянальным цэнтры. У ліпені-жніўні [[1940]] ініцыіраваў гарадскі школьны плебісцыт, на якім 12% жыхароў выказаліся за беларускую нацыянальную школу. У верасні 1941 пераехаў у [[Мінск]], працаваў у Інспектарыяце беларускіх школ, супрацоўнічаў з беларускай незалежніцкай групай Я. Станкевіча і польскім антыфашысцкім падполлем. У снежні 1941, па даносе правакатара, схоплены і расстраляны нацыстамі.