Валянцін Пятровіч Грыцкевіч: Розніца паміж версіямі

'''Валянцін Пятровіч Грыцкевіч''' ({{ДН|30|3|1933}}, [[Мінск]]  — {{ДС|5|3|2013}}, [[Санкт-Пецярбург]]) — беларускі [[урач|ўрач]], гісторык, грамадскі дзеяч [[Беларускае грамадска-культурнае таварыства (Санкт-Пецярбург)|беларускага згуртавання]] ў [[Санкт-Пецярбург]]у.

Нарадзіўся ў сям'і настаўніка і медыка. Скончыў у Мінску сярэднюю школу (1950), [[Мінскі дзяржаўны лінгвістычны ўніверсітэт|Інстытут замежных моваўмоў]] (1955), медыцынскі інстытут (1956), гістарычны факультэт [[БДУ|Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта]] (1957).

Працаваў урачом ва Узлянах Рудзенскага р‑на Мінскай вобл. (1956—1957), у Мінску (1957—1969), ПецярбургуЛенінградзе (1969—1971), старшым навуковым супрацоўнікам Ваенна‑медыцынскага музею (1971—1995).

Адначасова выкладаў гісторыю ў ПецярбургскімЛенінградскім ўніверсітэцеуніверсітэце культуры (з 1980), з 1988 г. — дацэнт кафедры музеязнаўства гэтага ж інстытута.

Навуковыя даследаванні В. Грыцкевіча прысвечаны гісторыі беларускай медыцыны (кандыдацкая дысертацыя была абароненая ў 1963 г.) — кнігі «З факелам Гіпакрата», «Адысея наваградскай лекаркі: Саламея Русецкая», а таксама біяграфістыцы, у першую чаргу беларускай інтэлігенцыі ў замежжы — «Падарожжы нашых землякоў», «Дзесяць шляхоў з Вільні», «Нашы славутыя землякі», «Ад Нёмана да берагоў Ціхага акіяна», «Эдуард Пякарскі», у тым ліку біяграфістыцы медыкаў — «Успаміны і дзённікі ў фондах ваенна‑медыцынскага музея: Анатаваны каталог», «Ваенныя медыкі — кавалеры ордэна Славы трох ступеняў»; апісанням падарожжаў як гістарычнай крыніцы — «Шляхі вялі праз Беларусь»….