Пустыня: Розніца паміж версіямі

Краявідны склад расліннасці пустыняў вельмі своеасаблівы. Нярэдка назіраецца частая змена раслінных груповак, іх комплекснасць, што абумоўленае будовай паверхні пустыняў, разнастайнасцю глебавых грунтоў, часта якія змяняюцца ўмовамі ўвільгатнення. Нараўне з гэтым у характары размеркавання і экалогіі пустыннай расліннасці розных кантынентаў шмат агульных рыс, якія ўзнікаюць у раслін у падобных умовах пасялення: моцная разрэджанасць, бедны краявідны склад, якія прасочвацца часам на вялікіх прасторах. Для нутрамацерыковых пустыняў умераных паясоў тыповыя выгляды раслін склерафільнага тыпу, у тым ліку бязлісцевыя [[хмызняк]]і і [[паўхмызняк]]і ([[саксаул]], [[джузгун]], [[эфедра]], [[салянка]], [[палын]] і інш.). Важнае месца ў [[фітацэноз]]ах паўднёвай падзоны пустыняў гэтага тыпу займаюць травяністыя расліны — эфемеры і эфемероіды. У субтрапічных і трапічных унутрамацерыковых пустынях Афрыкі і Аравіі таксама пераважаюць ксерафiльныя хмызнякі і шматгадовая трава, але тут з'яўляюцца і [[суккулент]]ы. Зусім пазбаўленыя расліннасці масівы [[бархан]]ных пяскоў і пляцы, пакрытыя солевай скарынкай. Багатыру раслінны полаг субтрапічных пустыняў Паўночнай Амерыкі і Аўстраліі (па багацці расліннай масы яны каштуюць бліжэй да пустыняў Сярэдняй Азіі) — участкаў, пазбаўленых расліннасці, тут амаль няма. Па гліністых паніжэннях паміж градамі пяскоў пераважаюць нізкарослая [[акацыя]] і [[эўкаліпт]]ы; для галечна-друзавай пустыні характэрныя паўкустарніковыя салянкі — [[лебяда]], [[прутняк]] і інш. У субтрапічных і трапічных прыакіянiчных пустынях ([[Заходняя Сахара]], [[Намiб]], [[Атакама]], [[Каліфорнія]], [[Мексіка]]) пануюць расліны сукулентнага тыпу. На саланчаках пустыняў умеранага, субтрапічнага і трапічнага паясоў шмат агульных выглядаў. Гэта — галафільныя і сукулентныя паўхмызнякі і хмызнякі ([[тамарыкс]], [[селітранка]] і інш.) і аднагадовыя салянкі ([[салянка(расліна)|салянка]], [[сведа]] і інш.). Значна адрозніваюцца ад асноўнай расліннасці пустыняў фітацэнозы [[аазіс]]аў, тугаеў, буйных рачных далін і дэльт. Для далін пустынна-умеранага пояса [[Азія|Азіі]] характэрныя зараснікі лістападных дрэў — [[туранговая таполя]], [[джыда]], [[вярба]], [[карагач]]; для далін рэк субтрапічных і трапічных паясоў — вечназялёныя расліны — [[Пальмавыя|пальма]], [[олеандр]]. Умовы існавання ў пустынях вельмі суровыя: адсутнасць вады, сухасць паветра, моцная інсаляцыя, зімовыя маразы пры вельмі малым снежным полазе або яго адсутнасці. Таму тут існуюць галоўным чынам спецыялізаваныя формы (з прынадамі як морфа-фізіялагічнымі, так і ў выяве жыцця і паводзінах). Для пустыняў характэрныя хутка якія перасоўваюцца жывёлы, што звязана з пошукамі вады (вадапоі выдаленыя) і карма (травяны полаг разрэджаны), a таксама з абаронай ад пераследу драпежнікамі (хованкі адсутнічаюць). У сувязі з неабходнасцю хованкі ад ворагаў і суровымі кліматычнымі ўмовамі ў шэрагу жывёл моцна развітыя прынады для капання ў пяску (шчоткі з падоўжаных пругкіх валасоў, шыпiкi і шчацiнкi на нагах, якія служаць для адграбання і адкідвання пяску; разцы, a таксама вострыя кіпцікі на перадпакоях лапках — у грызуноў). Яны будуюць падземныя сховішчы (норы), часта вельмі вялікія, глыбокія і складаныя (вялікая песчанка), або здольныя хутка закопвацца ў друзлы пясок (яшчаркі круглагалоўкi, некаторыя казуркінасякомыя). Маюцца хутка якія бегаюць формы (асабліва капытныя). Шматлікія пустынныя гады (яшчаркі і змеі) таксама здольныя вельмі хутка перасоўвацца. Фауне пустыняў уласцівая «пустынная» афарбоўка — жоўтыя, светла-бурыя і шэрыя тоны, што робіць шматлікіх жывёл малапрыкметнымі. Вялікая частка пустынная фауны ўлетку вядзе начную выяву жыцця. Некаторыя ўпадаюць у спячку, прычым у асобных выглядаў (напрыклад, у байбакоў) яна пачынаецца ў разгар спёкі (летняя спячка, непасрэдна пераходзячая ў зімовую) і звязаная з выгараннем раслін і недахопам вільгаці. Дэфіцыт вільгаці, асабліва пітнай вады, — адна з галоўных цяжкасцей у жыцці насельнікаў пустыні. Адны з іх п'юць рэгулярна і шмат і ў сувязі з гэтым перасоўваюцца ў пошуках вады на значныя адлегласці (рабкi) або на сухі час года перасяляюцца бліжэй да вады (капытныя). Іншыя карыстаюцца вадапоем рэдка або зусім не п'юць, абмяжоўваючыся вільгаццю, атрымоўванай з ежы. Значную ролю ў водным балансе шматлікіх прадстаўнікоў пустыннай фауны гуляе метабалічная вада, якая ўтвараецца падчас абмену рэчываў (вялікія запасы назапашанага тлушча). Пустынная фауна характарызуецца адносна вялікім лікам выглядаў сысуноў (галоўнай выявай грызуны, капытныя), паўзуноў (асабліва яшчарак, агам і варанаў), казурак (двукрылых, перапончатакрылых, прамакрылых) і павукападобных.

У пустынях развіта пашавае [[жывёлагадоўля]]. Земляробства магчыма толькі з дапамогай абрашэння і практыкуецца ў асноўным у далінах буйных рэк. Шматлікія пустыні багатыя карыснымі выкапнямі (асабліва ў Азіі), вырабляецца здабыча нафты і газу. У краінах СНД пустыні займаюць значную частку тэрыторыі [[Казахстан]]а, вялікую частку тэрыторыі [[Узбекістан]]а і [[Туркменістан]]а. У Расіі пустыні маюцца на ўсходзе [[Калмыкія|Калмыкіі]] і ў паўднёвай палове [[Астраханская вобласць|Астраханскай вобласці]]. На [[Украіна|Украіне]] існуе [[Алешкоўская пустыня]] на поўдні [[Херсонская вобласць|Херсонскай вобласці]]. У поймах і дэльтах буйных рэк, перасякалых пустыні ([[Волга]], [[Ахтуба]], [[Сырдар'я]], [[Амудар'я]]), шырока практыкуецца паліўнае земляробства (агародніцтва, рысаводства, баваўнаводства, а месцамі і вiноградарство). Спрыяльныя ўмовы для пашавай жывёлагадоўлі ([[авечкагадоўля]], [[верблюдоводство]]) маюцца ў пясчаных пустынях ([[Каракумы]], [[Кызылкум]], [[Прыаральскія Каракумы]], [[Сарыесік-Атырау]] і інш.), бо дзякуючы высокаму ўзроўню залягання грунтавых вод (ападкі прасочваюцца ў глебу, не паспяваючы выпарыцца) расліннасць тут багатыру, чым у прылеглых гліністых пустынях. Маецца вялікая колькасць студняў і артэзіянскіх свідравін для вадапою быдла, каля іх арганізаваныя шматлікія зімоўкі быдла, а межбарханные паніжэнні рэльефу служаць хованкай ад моцных вятроў, пыльных бур, завей. Такім чынам, пясчаныя пустыні актыўна і цэлы год выкарыстоўваюцца для пашы быдла. Практыкуецца пашавая жывёлагадоўля і ў гліністых пустынях, хоць у цэлым умовы тут меней спрыяльныя: грунтавыя воды залягаюць глыбей, маецца меншы лік студняў, але затое існуюць часавыя вадацёкі і рэчышчы колішніх або перасохлых рэк, якія напаўняюцца вадой у вясновы перыяд. НайболейНайбольш суровыя прыродныя ўмовы назіраюцца ў камяністых і шчабнiстых пустынях (плата [[Усцюрт]], паўвостраў [[Мангышлак]], захад Туркменістана): тут практычна недаступныя грунтавыя воды, лік студняў вельмі мала, няма і рачной сеткі. Таму ў такіх рэгіёнах сельская гаспадарка практычна адсутнічаюць, і шчыльнасць насельніцтва самая нізкая ў параўнанні з іншымі тыпамі пустыняў СНД.