Даменіка Скарлаці: Розніца паміж версіямі

{{арфаграфія|а таксама лексіка. Наогул, прапаную выдаліць, лепей усю гэтуюгэту кампазітарскую "серыю".}}

'''Даменіка СКАРЛАЦІ''' ({{ДН|26|10|1685}}, [[{{МН|Неапаль||Горад Неапаль|Неапаль]] }} — {{ДС|23|7|1757}}, [[{{МС|Мадрыд||Горад Мадрыд|Мадрыд]]}}), кампазітар—кампазітар і віртуоз [[клавесін]]у. Сын [[Алесандра Скарлаці]].

У раннія гады ён служыў як арганіст у каралеўскай капліцы ў [[Горад Неапаль|Неапалі]], а ў [[1703]] ён ужо быў гатовы пісаць оперы. Ён працягнуў сваю працу ў [[Горад Рым|Рыме]], а яго [[патрон]]ам з [[1709]] па [[1714]] была [[Марыя Казіміра]], каралева [[РП|Рэчы ПаспалітаеПаспалітай]]. Ён стаўсястаў дырэктарам музыкі ў партугальскім пасольстве ў [[1714]] і Юліанскай капліцы ў [[Ватыкан]]е ў [[1715]]. Падчас сваёй больш позняй кар'еры ён падарожнічаў у [[Горад Лісабон|Лісабон]], таксама ў [[Горад Лондан|Лондан]] і вярнуўся ў [[Горад Рым|Рым]]. Але апошнія гады свайго жыцця ён правёў у [[Горад Мадрыд|Мадрыдзе]], дзе яго колішняя студэнтка, [[Інфанта]] Марыя Барбара, зараз каралева [[Іспанія|Іспаніі]], увяла яго ў сваё акружэнне, сплочвала яму свой доўг, і пакідала яго зыход у галечу па-за межамі смерці.