Сцяпан Іванавіч Ліхадзіеўскі: Розніца паміж версіямі

'''Сцяпан Іванавіч Ліхадзіеўскі''' ({{ДН|9|5|1911}}, вёска Баславічы (цяпер Барок), {{МН|Слуцкі раён|у Слуцкім раёне|}}, [[Мінская вобласць]] — {{ДС|13|2|1979}}, {{МС|Ташкент||}}, [[Узбекістан]]) — беларускі [[паэт]], [[перакладчык]], [[крытык]], літаратуразнаўца.

Нарадзіўся ў сялянскай сям'і. Вучыўся ў [[Беларускі педагагічны тэхнікум|Беларускім педагагічным тэхнікуме]] (1926-1930), у [[БДУ|Беларускім дзяржаўным універсітэце]] (1930-1931), у [[Беларускі вышэйшы педагагічны інстытут|Беларускім вышэйшым педагагічным інстытуце]] (1931-1933). Скончыў [[Томскі педагагічны інстытут]] (1939). Быў сябрам літаратурных аб'яднанняў «[[Маладняк]]», БелАПП. Працаваў у рэдакцыі газеты «[[Літаратура і мастацтва (1932)|Літаратура і мастацтва]]». У [[1933]] г. быў рэпрэсіраваны і высланы на 3 гады на поўдзень [[Казахстан]]а ў Сарыагачскі раён. Настаўнічаў у сярэдніх школах. У [[1939]] г. паступіў у аспірантуру [[Ташкенцкі педагагічны інстытут|Ташкенцкага педінстытута]]. Працаваў выкладчыкам гэтага інстытута, быў дэканам факультэта, а з 1963 г. загадваў кафедрай замежнай літаратуры Рэспубліканскага педагагічнага інстытута рускай мовы і літаратуры. Рэабілітаваны ў [[1956]] г. [[Доктар філалагічных навук]], [[прафесар]].

Першы верш надрукаваў у [[1925]] г. (часопіс «[[Беларускі піянер]]»). Пісаў на беларускай, рускай і ўзбекскай мовах. Выйшлі зборнікі паэзіі «Чырванеюць вішні» (1931), «Рокаты дальняй прыстані» (1931), «Крыкавыя знічкі на снезе» (1932), «Мы - маладая гвардыя» (1932), кніжкі вершаў і перакладаў «БерасцянкаБрэстанка жывых трывог» (выбраныя вершы і пераклады, 1962), «Поиски сердолика» (вершы, пераклады, Ташкент, 1973), «Вянкі камунарам» (1974), «Чырвоныя макі» (1981).

Вядомы і як крытык і [[літаратуразнавец]]. Аўтар кніг «Анатоль Франс: Краткий очерк творческого пути» (Ташкент, 1954), «Анатоль Франс: Очерк творчества» (Ташкент, 1962), зборніка літаратурна-крытычных артыкулаў «РадостьРодасть встреч» (Ташкент, 1977).